Een memoires schrijven. 5 belangrijkste fouten

Memoires schrijven is het proces van het creëren van een literair werk waarin de auteur put uit zijn eigen persoonlijke herinneringen, ervaringen en gebeurtenissen om het verhaal van zijn leven of een specifieke periode in zijn leven te vertellen. Memoires zijn een soort autobiografisch verhaal, maar richten zich vaak op specifieke gebeurtenissen, emoties en relaties die voor de auteur van bijzonder belang waren.

Flashbacks zijn scènes die vóór het verhalende verhaal plaatsvinden. Ze kunnen een willekeurig aantal verhaalelementen bestrijken, van het onthullen van de oorsprong van een ongewone gewoonte tot nieuwe informatie over een relatie. Flashbacks kunnen de lezer een diepgaande context geven die niet beschikbaar is in het primaire verhaal.

Bovendien kunnen flashbacks de lezer helpen uw reactie op een gebeurtenis in de hoofdtijdlijn te begrijpen. Misschien heb je bijvoorbeeld ruzie gehad met je partner en heeft het gesprek je eraan herinnerd hoe je je in je kast verstopte als je ouders ruzie hadden. Hoewel dat wel kan zeggen met behulp van deze lijn, show via flashback kan aantrekkelijker zijn voor de lezer. Memoires kunnen echter moeilijk zijn om te schrijven. Slecht geschreven memoires kunnen de lezer gedesoriënteerd en losgekoppeld achterlaten.

Volgende vijf fouten volgen, die het vaakst worden aangetroffen in memoiresmanuscripten, hoewel deze principes ook relevant zijn voor fictie. Als je fictie schrijft, vervang dan gewoon 'je hoofdpersoon' door 'jij'.

6 principes voor het schrijven van historische fictie

1. Inclusief irrelevante herinneringen. Een memoires schrijven.

Bij correct gebruik kunnen flitsers worden verlicht. Als ze terloops worden gebruikt, leiden ze de aandacht af van het hoofdverhaal en laten ze de lezer in verwarring (of erger nog, verveeld) achter. Je moet begrijpen hoe elke herinnering het verhaal verbetert. Als dit niet het geval is, knip het dan af. Herinneringen moeten verdiend worden, net als bij elke plotontwikkeling.

Stel jezelf deze drie vragen over elke herinnering in je huidige project:

Hoe dient deze flashback het verhaal?
Kan informatie chronologisch worden onthuld binnen het tijdsbestek van het primaire verhaal?
Is er een directe verbinding met de moderne scene?

Schrijvers bladeren soms door hun manuscripten met memoires om ze ‘literairder’ te laten lijken, hoewel dat naar mijn mening is gezichtspunten, er is niets wezenlijk literairs in de memoires. Ik ben een groot fan van chronologische structuur, omdat deze de lezer duidelijk oriënteert. Bepaalde informatie uit het verleden kun je echter op een specifiek, strategisch punt in je verhaal onthullen.

38 Aanwijzingen voor het schrijven van mysteries

Een daarmee samenhangende fout is het gebruik van meerdere herinneringen om licht te werpen op één specifiek probleem. Stel dat u op de universiteit als hondenuitlater heeft gewerkt. Als dit relevant is voor uw (basisbeschrijving) beslissing om 20 jaar later een Engelse springerspaniël te adopteren, dan is dit het geval kan retrospectieve analyse vereisen. Schrijf één boeiende herinnering die de lezer een voorproefje geeft van uw ervaring, maar creëer geen vijf of zes verschillende hondenuitlaatherinneringen om uw punt duidelijk te maken.

2. Een memoires schrijven ‘omdat het echt is gebeurd’

Soms willen schrijvers, vooral in memoires, alle interessante dingen opnemen die zijn gebeurd, en rationaliseren ze het opnemen van een irrelevante herinnering door te zeggen: "Maar het is echt gebeurd!" Een memoires schrijven.

Vooral bij memoires kan het voor de auteur moeilijk zijn om te bepalen welke gebeurtenissen relevant zijn voor het verhaal en welke niet. Elke dag gebeuren er ongelooflijke, verbijsterende ervaringen die de logica tarten. Het is leuk dat jij (of een personage) deze ervaring hebt gehad, maar dat is op zichzelf geen reden om het in je verhaal op te nemen.

Vaak komt deze tendens voort uit een goedbedoelde hoek: schrijvers van memoires willen meestal zo waarheidsgetrouw mogelijk en zo duidelijk mogelijk zijn. Sommige schrijvers met wie ik heb samengewerkt, hebben zich afgevraagd of het weglaten van X de herinnering minder waar of duidelijk maakt voor het verhaal. Het hangt allemaal af van de bredere context, maar over het algemeen is een memoires als snijden: je begint met een enorm blok marmer (je levenservaringen tot nu toe) en van daaruit snijd je het verhaal uit.

Er is niets oneerlijks aan het verwijderen van een ongepaste herinnering, behalve dat het 'oneerlijk' is om nog maar te zwijgen van het feit dat je per ongeluk je goudvis te veel hebt gevoerd toen je vijf was. Meestal is het gewoon niet relevant voor het verhaal.

3. Anker. Een memoires schrijven.

Een van de taken van de auteur is om de lezer te oriënteren op het tijdsbestek van uw verhaal. Het invoegen van herinneringen in willekeurige volgorde of zonder ‘verankering’ kan lezers in de war en verward achterlaten. 'Anker' betekent het gebruik van een zin of zin om een herinnering te introduceren: 'Twintig jaar geleden...', 'Voordat mijn zus werd geboren...', 'Het geluid van vuursirenes bracht me tien jaar terug...' . De sterkste ankers helpen de lezer de gedachtegang van de verteller te volgen en te vertellen waarom u naar een andere tijd en plaats verhuist: Uw nieuwe werknemer heeft een vocale tic die lijkt op die van uw mishandelende moeder. De geur van een kruidnagelsigaret neemt je mee terug naar je semester in Parijs. Je hoort de zangvogels van de tijd dat je ging kamperen in het noorden van Michigan.

Afhankelijk van de lengte van de flashbackscène, moet je mogelijk de andere kant vastbinden om de lezer opnieuw op het hoofdplot te concentreren. Het is beter om te veel fouten te maken aan de ankerkant (een bètalezer of -redacteur kan je vertellen of je overdreven hebt gedaan) dan je lezers te laten afvragen waar ze zich in jouw wereld bevinden.

4. Leid de lezer bij de neus. Een memoires schrijven.

Bijna wij allemaal, inclusief ikzelf, hebben grote behoefte aan begrip. Dit vertaalt zich vaak op de pagina naar de nieuwste, punctuele (en spreken ) een zin die uw gevoelens herhaalt of uw daden uitlegt. Bijvoorbeeld: 'De koppigheid van mijn vader die ochtend maakte me gek' of 'Ik besloot dat ik beter af was zonder Ben.' Ik noem dit “de lezer bij de neus leiden” en - geweldig! – lezers houden er, net als de rest van ons, niet van om te horen wat ze moeten voelen of wat ze moeten denken.

De truc is om de scène zo in scène te zetten dat de emotionele of cognitieve reactie van de lezer bijna onvermijdelijk is. Als je het goed schrijft en karakterisering, actie en dialoog gebruikt om je ervaring aan de lezer over te brengen, zullen zij voelen wat jij voelt. En hoe ontevreden u ook bent over uw gedrag of kijk op het verleden, weersta de verleiding om gedrag dat alleen maar defensief klinkt te rationaliseren of te rechtvaardigen. De lezer zal zich dan afvragen waarom u zich zo defensief gedraagt.

5. Herinneringen schrijven in plaats van memoires

Een herinnering is een gedachte. Een herinnering is een scène. Het lezen van de gedachten van een personage kan minder overtuigend zijn dan de lezers ze te laten leren kennen. Flashbacks nemen de lezer mee naar een moment met jou, wanneer dat moment zich ook voordoet. Een memoires schrijven.

Wat op de pagina iets tot een ‘herinnering’ maakt in plaats van een herinnering, is het gezichtspunt. Als je een memoires schrijft, behoud je je hedendaagse perspectief en reflecteer je op een gebeurtenis uit het verleden.

Hier is een voorbeeld van een goed geschreven memoires uit het Mira Bartok Memory Palace:

De laatste keer dat ik mijn moeder in het ziekenhuis bezocht, was ruim twintig jaar geleden. Ze zat in isolatie bij het Cleveland Psychiatric Institute (CPI) en vroeg mij om haar een radio te brengen. Ze had altijd een radio en een bepaalde mate van duisternis nodig. In haar jeugd was mijn moeder een wonderkind. Toen ik opgroeide, luisterde ze dag en nacht naar de klassieke zender. Ik heb me altijd afgevraagd of haar behoefte aan radio meer betekende dan alleen liefde voor muziek. Heeft het geholpen de stemmen in haar hoofd te blokkeren?

Bij flashbacks creëer je een scène alsof deze in realtime plaatsvindt. Hiermee bedoel ik niet dat je het in de tegenwoordige tijd schrijft. Ik bedoel eerder dat de scène de lezer moet onderdompelen in je herinneringen. Herinneringen behouden je huidige POV in plaats van je huidige POV te overlappen met geheugen.

Hier is een voorbeeld van bekwame herinnering aan de memoires van Huda al-Marashi

Huwelijk bij aankomst" :

In de vijfde klas had ik een verjaardagspauze (de regel van mijn ouders was dat ik vrienden mocht hebben, maar dat ik bij niemand thuis mocht overnachten). Toen het gesprek over de argumenten op het scherm van mijn vrienden ging, wilde ik ze hun mond houden. Bij mij thuis was er niets onschuldigs aan dat meisjes over jongens praatten. Al snel bracht mijn moeder het onderwerp ter sprake en belde me vanuit de woonkamer naar de keuken om te vragen: “Hebben je vrienden het over jongens?” Een memoires schrijven.

Ik knikte, neerslachtig en beschaamd, en voegde eraan toe: ‘Maar het zijn geen echte jongens. Gewoon acteurs.

Ze ontmoette mijn blik niet. "Al?" zei ze, alsof ze tegen zichzelf praatte. “Dit zijn elfjarige meisjes. Wat is er mis met dit land?

Het feit dat ik me zo schaamde als ik in de buurt was van meisjes die over jongens praatten, maakte duidelijk dat dit een taboe was dat anders was dan alle andere.

Sommige literaire memoiristen verweven op vakkundige wijze herinneringen in hun verhalen op een manier die dezelfde emotionele impact creëert als flashbacks. Voor de gemiddelde memoirist – bijvoorbeeld degenen die nog geen grote literaire prijs hebben gewonnen – ben ik van mening dat herinneringen moeten worden getoond en niet moeten worden verteld. Er is echter ruimte voor flashbacks in zowel memoires als fictie, en niet elke terugblik hoeft een specifieke herinnering te zijn.

Veelgestelde vragen (FAQ). Een memoires schrijven

Wat is een memoires?
- Antwoord: Memoir is een literair genre dat een autobiografische vorm is waarin de auteur vertelt over zijn eigen leven, herinneringen en ervaringen.
Waarom zou je een memoires schrijven?
- Antwoord: Door een memoires te schrijven, kun je herinneringen bewaren, levenservaringen delen, een erfenis nalaten voor toekomstige generaties en jezelf beter begrijpen.
Hoe begin ik met het schrijven van een memoires als ik geen schrijfervaring heb?
- Antwoord: Begin met nadenken over belangrijke momenten in je leven, onthoud sterke indrukken en gebruik details en gevoelens. Wees niet bang om uw gedachten te delen.
Een memoires schrijven. Hoe kies je een onderwerp voor een memoires?
- Antwoord: Kies een onderwerp dat voor jou belangrijk is of dat sterke emoties of lessen bevat. Misschien is dit een sleutelmoment in het leven, relaties, carrière of persoonlijk transformatie.
Een memoires schrijven. Moet je je bij het schrijven van je memoires aan de chronologie van de gebeurtenissen houden?
- Antwoord: Er zijn geen strikte regels. Memoires kunnen niet-lineair zijn. Je kunt het materiaal ordenen op onderwerp of je concentreren op belangrijke afleveringen.
Hoe bewaar je een evenwicht tussen eerlijkheid en privacy bij het schrijven van een memoires?
- Antwoord: Bepaal hoe open je bereid bent over je leven te praten. Je kunt details privé houden, maar emoties en lessen delen.
Hoe maak je een memoires interessant voor lezers?
- Antwoord: Gebruik heldere details, maak afbeeldingen, deel uw gevoelens. Beschrijf de sfeer, belangrijke momenten en dialoog.
Een memoires schrijven. Moet je dialoog gebruiken in je memoires?
- Antwoord: Dialoog kan leven aan je verhaal toevoegen als het past bij de stijl en het plot. Het is belangrijk dat ze natuurlijk en geloofwaardig zijn.
Hoe u uw memoires kunt bewerken?
- Antwoord: Leg de tekst na het schrijven een tijdje opzij en ga er dan met een nieuw perspectief naar terug. Controleer de structuur en het taalgebruik, zorg ervoor dat je verhaal logisch en interessant is.
Een memoires schrijven. Wat moet ik doen als ik moeilijkheden ondervind?
- Antwoord: Wees niet bang om eerlijk te zijn. Als je het moeilijk vindt om bepaalde momenten te delen, kan dit een normaal proces zijn. Werk aan je emoties en ga geleidelijk vooruit.