Een fictieboek schrijven. 6 Schrijfprincipes

Het schrijven van fictie is het creatieve proces van het creëren van een literair werk dat bedoeld is om lezers te vermaken, emotionele ervaringen te bieden en te inspireren. De auteur van een fictieboek gebruikt zijn verbeeldingskracht, taal en vertelvaardigheden om een ​​unieke wereld, personages en plot te creëren.

Laten we eerlijk zijn: historische fictie kan een intimiderend genre zijn om te schrijven. Eindeloos fascinerend en nuttig, ja. Maar nog steeds beangstigend.

Als je voor het eerst in het genre duikt en je een beetje overweldigd voelt, of als je al een historisch schrijver bent en op zoek bent naar begeleiding om je gezond verstand te helpen herstellen, dan is er hulp onderweg. Ik heb zes specifieke tips voor schrijvers van historische fictie samengesteld: de do's en don'ts bij het schrijven van historische fictie.

1. Stel je eigen regels op over het buigen van het verhaal omwille van het verhaal, en houd je eraan. Een fictieboek schrijven.

Er zijn net zoveel meningen over hoe accuraat historische fictie zou moeten zijn als er auteurs van historische fictie zijn, en die variëren sterk tussen degenen die nauwkeurigheid als een extra bonus beschouwen en degenen die, nou ja, een beetje pedant kunnen zijn. Historische schrijvers hebben de neiging zich zorgen te maken over de mogelijkheid van afkeuring als ze een beetje buigen in een historisch verhaal, wat zowel begrijpelijk als nuttig is, maar uiteindelijk moet je een goed verhaal vertellen, en je kunt niet iedereen tevreden stellen.

In plaats van je zorgen te maken dat je het verhaal nooit zult verdraaien, raad ik je aan om je eigen regels op te stellen voor wanneer je het verhaal wel of niet moet verdraaien. Op deze manier kunt u eerlijke en consistente beslissingen nemen en het evenwicht bereiken waar de meeste lezers naar op zoek zijn.

 Hier zijn enkele tips die kunnen helpen:

• Er is een verschil tussen het veranderen van verifieerbare feiten en het opvullen van lacunes. Het verhaal is compleet raadsels, onbeantwoorde vragen en hiaten in het record. Als niet kan worden geverifieerd wat er werkelijk is gebeurd, heb je veel meer vrijheid om met het verhaal te spelen.

• Het verhaal staat open voor interpretatie. Zolang je je interpretatie met je onderzoek kunt onderbouwen, is het goed om conventionele wijsheid tegen te spreken.

• Geloofwaardigheid is belangrijk. Als je het historische record wilt ombuigen, moeten je veranderingen geloofwaardig zijn. Als je bijvoorbeeld wilt dat een historische figuur ergens een paar dagen eerder arriveert dan hij in werkelijkheid heeft gedaan, dan had hij op dat moment bijvoorbeeld niet in de gevangenis moeten zitten of arbeidsongeschikt moeten zijn. Een fictieboek schrijven.

• Als een historische figuur weinig bekend is en er niet veel over hem is geschreven, heb je meer speelruimte dan wanneer zijn leven uitgebreid gedocumenteerd zou zijn. Maar als je iets gaat bedenken, zorg er dan voor dat het aansluit bij wat je verder over het personage weet, inclusief hoe hij zich gedroeg, zijn interesses en wat zijn waarden waren.

2. Doe veel onderzoek, maar weet wat je wel en niet in je roman moet opnemen.

Onderzoek is een van de allereerste stappen op weg om auteur van historische fictie te worden. Hier is een veiligheidswaarschuwing: je staat op het punt in een hele hoop konijnenholen te duiken. Van eeuwenoud bestek tot middeleeuwse landbouwtechnieken: er zijn veel dingen die schrijvers van historische fictie moeten weten. Secundaire bronnen zijn je uitgangspunt, maar ook primaire bronnen, vooral brieven, krantenberichten en dagboeken, zijn van groot belang. Een fictieboek schrijven.

Wees niet bang om de boot uit te varen en enkele archieven te bezoeken, en wat dat betreft, bezoek historische sites die relevant zijn voor jouw geschiedenis als je kunt. Als je jezelf echt wilt onderdompelen, kun je fictie uit je menstruatie lezen, een maaltijd koken of zelfs proberen authentiek entertainment (of misschien opnames, afhankelijk van het tijdperk) van muziek te vinden.

Maar het punt is: je gaat al dit onderzoek doen, en dan moet je 95 procent ervan weggooien. Verwijder uw aantekeningen uiteraard niet daadwerkelijk. Wat ik bedoel is dat slechts een heel klein deel van je onderzoek daadwerkelijk in je boek terecht zou moeten komen. Uiteindelijk zal je onderzoek ervoor zorgen dat de wereld die je creëert echt en authentiek aanvoelt, en je moet zorgvuldig en selectief kleine details inzetten om de lezer onder te dompelen, maar de verleiding weerstaan ​​om alles wat je hebt geleerd op de pagina te laten zien. eindigen met een droog boekdeel over geschiedenisboeken, en niet met een fascinerende historische roman.

3. Voeg personages toe die de conventies en normen van hun tijd overtreden, maar vergeet niet de context erbij te betrekken. Een fictieboek schrijven.

De geschiedenis is vol uitzonderingen: mensen die sociale conventies negeerden of verwierpen, diepgewortelde politieke en economische barrières overwonnen of de heersende wijsheid van hun tijd ter discussie stelden. Je zou kunnen zeggen dat het verkeerd zou zijn om zulke mensen niet in je historische roman op te nemen. Als elk van je personages de heersende cultuur van hun tijd perfect belichaamt, verlies je de veranderingen, verschillen en inconsistenties die altijd zo'n belangrijk onderdeel van het verhaal zijn geweest.

Een groot deel van het probleem met het portretteren van non-conformistische karakters doet zich voor wanneer hun non-conformiteit wordt gepresenteerd als normaal in plaats van als uitzonderlijk. Om de lezer ervan te overtuigen dat uw afwijkingen echt zijn, moet u context bieden. Dit betekent dat je de obstakels, conflicten en uitsluiting van je personages laat zien. Door dit te doen, erken je impliciet dat ze ongebruikelijk zijn voor hun tijd, terwijl je tegelijkertijd de lezer geruststelt dat ze niettemin net zo reëel zijn als elk ander deel van het verhaal.

4. Schrijf niet alsof je in de 14e eeuw bent. Een fictieboek schrijven.

Een van de paradoxen van het schrijven van historische fictie is dat je dialoog in veel gevallen ook daadwerkelijk een dialoog zou moeten zijn geen historisch accuraat zijn. Als je je afvraagt ​​waarom ik zoiets obsceens zou zeggen, hier is de reden:

Aanvankelijk zei Aleyn: “Al-Hail, Symond, i-Fayt;
Hoe is het met uw geweldige leven en uw vrouw?
"Aleyn! welkom, - zei Simond, - mijn lijfje,
en ook John, hoe gaat het nu je hier bent? »

Deze lijnen zijn afkomstig uit "De Canterbury-verhalen" Chaucer", geschreven aan het einde van de 14e ^го eeuw, en ik gebruik ze vaak om mensen eraan te herinneren hoe anders de taal toen was. Als je personages zo met elkaar praten, zullen de meeste lezers je boek na vijf seconden wegleggen.

Tegelijkertijd hebben lezers van historische fictie er vaak een hekel aan als moderne taal in historische fictie binnensluipt, waardoor we klem komen te zitten tussen een rots en een harde plek. Een fictieboek schrijven.

Het antwoord op dit raadsel ligt in een literaire goochelarij.

We moeten de indruk van precisie overbrengen en er tegelijkertijd voor zorgen dat de taal leesbaar en plezierig blijft. Om dit te doen moeten auteurs moderne spreektaal vermijden en een grote mate van taalneutraliteit behouden, waarbij ze woorden gebruiken die, op de een of andere manier in de geschiedenis, net zo thuis zijn als nu. Dan moet je nog een paar archaïsche woorden en structuren aan de mix toevoegen – niet zozeer om de lezer te overweldigen, maar genoeg om het verhaal als een andere tijd te laten aanvoelen. Het type archaïsche taal dat u kiest is hier belangrijk: het moeten woorden en zinsneden zijn die nog steeds herkenbaar zijn, zelfs als ze niet langer worden gebruikt. Het is een uitdaging, maar het kan ook leuk en lonend zijn als je eenmaal in het ritme zit.

Lay-out van het boek. Vereisten voor boekontwerp.

De historische taal wordt uiteraard minder vreemd naarmate deze de moderne tijd nadert, maar zelfs de taal van de 19e eeuw ^го eeuw was zo anders dat het voor de moderne lezer tot op zekere hoogte verzacht kon worden.

5. Integreer het verhaal in het verhaal. Een fictieboek schrijven.

В "Een verhaal over twee steden" Charles Dickens toont een Franse aristocraat in zijn koets die een kind op straat tegenkomt voordat hij een munt naar de verwoeste vader gooit en wegrijdt. De scène vat perfect de gevoelens en krachten samen die aanleiding gaven tot de Franse Revolutie.

Als het gaat om het vinden van een balans tussen verhaal en geschiedenis, wijst deze scène ons de weg. De koude onverschilligheid van de aristocratische klasse, de ongelijkheid niet alleen in rijkdom maar ook in de toepassing van gerechtigheid, en de degradatie van de menselijkheid van de gewone man leven en ademen allemaal in deze lijnen. Toch vat het tafereel de oorzaken van de Franse Revolutie niet op een onpartijdige manier samen. In plaats daarvan het verhaal geïntegreerd in de geschiedenis, en Dickens bereidt een geschiedenisles voor zonder dat we het zelfs maar beseffen.

Als u grote delen van uw verhaal wijdt aan het verschaffen van historische context door middel van uiteenzettingen of als u zich uitsluitend op historische details concentreert ter wille van de details zelf, zal het geduld van uw lezer snel op de proef worden gesteld. Volg in plaats daarvan het voorbeeld van Dickens en denk na over hoe u dat kunt doen illustreren verhaal, in plaats van het uitputtend te beschrijven en te proberen kleine details naadloos te integreren. Dit betekent dat je je personage niet naar een banket moet sturen, alleen maar om te kunnen pronken met de historische keuken die je hebt verkend, of naar de wapenkamer, zodat je alle wapens kunt opsommen. Dergelijke details moeten op natuurlijke wijze in de plot passen, en niet andersom.

6. Dring niet aan op nauwkeurigheid als dit wantrouwen zal veroorzaken (maar hier is een oplossing als het echt moet).

De paradox van het schrijven van historische fictie is dat nauwkeurigheid soms moet worden opgeofferd ter wille van de authenticiteit. Als je iets tegenkomt dat werkelijk in de geschiedenis is gebeurd, maar voor een moderne lezer te belachelijk is om te geloven, is het vaak beter om het te negeren. Of je het nu leuk vindt of niet, de indruk van nauwkeurigheid is belangrijker dan de daadwerkelijke nauwkeurigheid als je een verhaal wilt vertellen dat goed ontvangen zal worden. Een fictieboek schrijven.

Als er een bepaald aspect van het verhaal is dat je gewoon in je verhaal moet opnemen, maar je bent bang dat de lezer je niet zal geloven, dan is er één manier om ze zachtjes te ontwapenen: hun scepsis in het verhaal brengen. Stel ten minste één personage voor dat ze net zo ongelooflijk vindt als je denkt dat de lezer zou kunnen, en portretteer vervolgens een ander personage dat ze corrigeert. Het is een onbewust duwtje voor de lezer om hun scepsis te erkennen en hen gerust te stellen dat het inderdaad iets was. In een mum van tijd zou dit kunnen werken.

Deze zijn dus van mij voor- en nadelen het schrijven van historische fictie. Als je erover nadenkt om dit genre te proberen, of als je al begonnen bent en het gevoel hebt dat je het niet meer weet, hoop ik dat deze gids je met vertrouwen verder helpt. Niemand heeft ooit gezegd dat schrijven gemakkelijk was, en historische fictie mag dan een uitdagender genre zijn dan andere, maar het is elk beetje doorzettingsvermogen waard.

 АЗБУКА