שרייבן געשלעכט סינז אין דער בוך יוזשאַוואַלי דורכפאַל פֿאַר איינער פון דרייַ סיבות. זיי אָפט:

  • געבן אַ ליבע סצענע אַזוי קורץ איר וועט בעטן מער
  • בעלעטריסטיק ראמאנען מיט באַסטי מענטשן אָדער קאָרסעץ אויף די דעקל.
  • פאָרשלאָגן געשלעכט פּאַסידזשיז פון קלאַסיקס (ד.ה. לאָראַנס, ווער עס יז?) וואָס אַלעמען ווייסט און האט שוין לייענען.

די סעקס סינז אונטן זענען ליטערארישע בעלעטריסטיק. אבער אנטלויף נישט! עס איז טאַקע גוט געשלעכט און טאַקע גוט שרייבן, און יאָ, די זאכן קענען זיין קאַמביינד. איך וועל דיר עס באווייזן.

נאָר לייענען די ערשטער פּאָר פון עקסערפּץ אונטן און איר וועט געפֿינען סטימי, ראָמאַנטיש, דערוועקן געשלעכט ליריקס. שרייבן וואָס וועט נישט מאַכן איר קריכן פון שלעכט פּראָזע. שרייבן וואָס אָפפערס פילע פּלעזשערז - פסיכאלאגיע, וואָרט שפּיל, שיין דיסקריפּשאַנז. דאָס זענען עטלעכע פאַרשילטן גרויס ליבע סינז אין ביכער.

איידער מיר באַקומען דאָרט, אַ קליין ויספרעג: וואָס איז דער חילוק צווישן יראָטיאַ און געשלעכט אין ליטערארישע ראמאנען?

אין יראַטיקאַ, געשלעכט איז קיינמאָל שלעכט.

עס איז שטענדיק אַ וואַדזשיינאַל בלאָואַוט, אַ פאַנטאַסטיש פּעניס געשווילעכץ.

אבער אין די עקסערפּץ אונטן, מאל געשלעכט סינז טאָן ניט גיין ווי פּלאַננעד, אָדער איינער שוטעף וויל עפּעס זיי טאָן ניט באַקומען. עס ס ניט אַלע רויזן און קייפל אָרגאַזאַמז. אין קורץ, עס איז מער ווי די קאַמפּלעקסיטי פון פאַקטיש לעבן, וואָס איז מאל יקסייטינג און מאל דיפּרעסינג.

סקרינרייטערז, לייענען די געשלעכט סינז אין ביכער און לערנען! דו זאלסט נישט פאַלן אין דער טראַפּ פון שרייבן שרעקלעך געשלעכט סינז און פאַרדינען זיך אַ אַוואָרד נאַמאַניישאַן.  שלעכט געשלעכט אין בעלעטריסטיק  " ציען פון דעם חכמה. לערנען און באַווייַזן אַז איר זענט באוויליקט. ווי סטיוו אַלמאָנד רעקאַמענדיד, אויב איר ווילן צו בעסער פֿאַרשטיין ווי צו שרייַבן וועגן געשלעכט, עס איז קיין בעסער טעקסט ווי "שיר פון שלמה".

איך זאָל אויך אָנווענדן פֿאַר אַ ניט-בעלעטריסטיק פּאַפּיר וואָס פֿעיִקייטן עטלעכע פון ​​​​די געשלעכט סינז פון די ביכער אונטן: "די פרייד פון שרייבן סעקס" . (פֿאַר די פון איר אַלט גענוג, דאָס איז אַ קלוג שפּיל אויף די באַרימט 1972 בוך די פרייד פון געשלעכט).

שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

1. שרייבן געשלעכט סינז. MICHEL HUELBECQ, עלעמענטאַר פּאַרטיקאַלז

«ער געקומען צו דער שפּריץ אין גוף ספעיס 8. ער האט מער אָדער ווייניקער אנגענומען אַז פרויען זענען אַלט און פאַרקריפּלט, און איז געווען דערשטוינט צו זען טיניידזשערז. ע ס זײנע ן געװע ן פי ר לעב ן ד י שויערס , אל ע פו ן פופצ ן בי ז זיבעצן , קעגנאיבע ר ד י זינקען . צװ ײ פו ן ז ײ זײנע ן געװע ן אי ן ביקיני , או ן געװארט , װײ ל ד י אנדער ע צװ ײ האב ן זי ך געשפיל ט אי ן דע ר שוידער , װ י אָטטערס , געשמועסט , געלאכט ן או ן זי ך געשפראצ ט אײנע ר דע ם צװײטן : ז ײ זײנע ן געװע ן אינגאנצ ן נאקעט . די סצענע איז געווען אומבאשרייַבן גראַציעז און עראָטיש. ער האט דאס נישט פארדינט. זיין האָן איז געווען שווער אין די באַקסער קורצע הייזלעך; ער האט עס ארויסגענומען מיט אײן האנט און זיך צוגעדריקט צום זינקען, מיט א ציינשטעכער צו רייניקן צװישן די צײן. ער האט דורכגעשטעצט די גאם און ארויסגענומען א בלוטיקן ציינשטעכער. דער קאָפּ פון די פּעניס טינגגלד אַנבעראַבאַל; עס איז געווען הייס און געשוואָלן, מיט אַ דראַפּלאַט פאָרמינג בייַ די שפּיץ.

איינע פון ​​די מײדלעך, גראַציעז און טונקל-האָריק, איז אַרױס פֿון דער שפּריץ, כאַפּט אַ האַנטעך און האָט זיך פֿרײלעך אָנגעהױבן טרוקן די יונגע בריסט. דאָס קלײנע רױטע האָט אױסגעטאָן דאָס באָדקאָטעלע און זי פֿאַרנומען אונטער דער שפּריץ ― די לאָך האָר איז געװען גאָלדענע ברוין. ברונא האט א ביסעלע געקראכט און זיך געשװינדלט. אין קאָפּ האָט ער זיך געקאָנט פֿאָרשטעלן, אַז ער גײט אַרױף, נעמט זיך אױס די קורצע הױז און װאַרט בײַ דער שפּריץ. ע ר הא ט געהא ט יעדע ר רעכט , צ ו גײ ן או ן װארט ן צ ו שװערן . ע ר הא ט זי ך פארשטעל ט נעב ן זײ , זײ ן האנ ן פארהאלט ן זיך , זאגנדי ק עפע ס װ י — אי ז דא ס װאסע ר הײס ? ד י שװער ן זײנע ן געװע ן פופצי ק סענטימעטער ; אויב ער האָט זיך גענומען אַ שפּריץ לעבן אַ רויט-כערד מיידל, זי קען אַקסאַדענאַלי באַרשט זיין פּאָץ. דער געדאַנק האָט אים אַלץ מער שווינדלדיק געמאַכט, און ער האָט זיך געמוזט האַלטן אין דעם פּאָרצעלן זינקען. אין דעם זעלבן מאָמענט זענען אָנגעקומען צוויי בחורים, לאַכן צו הויך; זיי האבן געטראגן שווארצע קורצע הייזלעך מיט פלורעסאנטן סטריפּס. פּלוצעם איז ברונאָס ערעקשאַן פאַרשווונדן; ער האָט צוריק אַרײַנגעלייגט זײַן שמאָק אין די קורצע הייזלעך און זיך צוריק געקליבן די ציין.

2. שרייבן געשלעכט סינז. HARUKI MURAKAMI, די ווינט-אַרויף פויגל טשראָניקלע

«און ווידער, ווי פריער, ז י הא ט אונד ז מײ ן פליג , ארויסגענומע ן מײ ן פו ן או ן אי ם ארײנגעלײג ט אי ר מויל . דער איינציקער אונטערשייד פון פריער איז געווען, אז זי האט נישט אויסגעטאן די קליידער. זי האט די גאנצע צײט געטראגן קומיקאס קלײד. איך געפרואווט צו רירן, אָבער עס געווען צו מיר אַז מיין גוף איז געווען פארבונדן דורך ומזעיק פֿעדעם. און איך פּעלץ ווי איך ווערן גרויס און שווער אין איר מויל.

איך האב געזעהן אירע פאלשע וויעס און די גערויפלטע עקן פון אירע האר באוועגן זיך. אירע בראַסעלעץ האָבן געמאַכט אַ טרוקענע קלאַנג איינער קעגן דעם אַנדערן. איר צונג איז געװען לאנג און װײך און האט זיך װי געקריגט ארום מיר. פּונקט ווי איך איז געווען וועגן צו קומען, זי פּלוצלינג אריבערגעפארן אַוועק און אנגעהויבן צו פּאַמעלעך ויסטאָן מיר. זי האט אראפגענומען מיין רעקל, בונד, הויזן, העמד, ונטערוועש און מיך געמאַכט ליגן אויפן בעט. זי האט אבער נישט אויסגעטאן די אייגענע קליידער. זי האט זיך אװעקגעזעצט אויפן בעט, גענומען מײן האנט און ארײנגעלײגט אונטער איר קלײד. זי האט נישט געטראגן הייזעלעך. מיין האַנט האָט געפילט די וואַרעמקייט פון איר וואַגינע. עס איז געווען טיף, וואַרעם און זייער פייַכט. מיינע פינגער האבן זיך כמעט אינעווייניג געזויגן. ...

דעמאלט האט קרעטא קאנא מיך ארומגעכאפט און מיך געשטופט אינעװײניק מיט איר האנט. ווי נאר איך בין אריין אינעווייניג, האט זי זיך לאנגזאם אנגעהויבען דרייען די היפּס. װען זי האט זיך באװעגט, האבן די ראנדן פון דעם בלײבל־בלויע קלײד געגלעטן מײן נאקעטן מאגן און די פיס. מיט די סקערץ פֿון איר קלײד אױסגעשפּרײט אַרום איר, איז קרעטאַ קאַנאָ געפֿאָרן אַרײַן אױף מיר, אױסגעזען װי אַ װײכע ריזיקע שוועמל, װאָס האָט שטילערהײט אַרױסגעשטעקט זײַן פּיסק פֿון די געפֿאַלענע בלעטער אױף דער ערד און זיך געעפֿנט אונטער די באַהאַלטענע פֿליגלען פֿון דער נאַכט. איר וואַגינע איז געווען וואַרעם און קאַלט אין דער זעלביקער צייט. עס האָט מיך געפּרוּווט אַרומנעמען, מיך אַרײַנצוציען און מיך גלײַכצײַטיק אַרויסדרייען. מיין ערעקשאַן איז געווארן גרעסער און שטארקער. איך פּעלץ ווי איך איז געווען וועגן צו ופרייַסן. עס איז געווען די מאָדנע געפיל, געגאנגען ווייַטער פון פּשוט געשלעכט פאַרגעניגן. עס האָט זיך געפילט ווי עס איז געווען עפּעס אין איר, עפּעס ספּעציעל אין איר. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

Haruki Murakami פּראַקטיסיז די קונסט פון ליטערארישע ירעקשאַן:

  • 1Q84 : Tengo האט געשלעכט מיט אַ פרוי וואָס מיסטעריעז טראַנספערס זיין זיירע צו אַ פרוי אויף די אנדערע זייַט פון שטאָט.
  • נאָרוועגיש וואַלד : א מאן קאפולירט זיך מיט א פרוי, ווייל זי דערמאנט אים פון זיין אמתע ליבע.

3. שרייבן געשלעכט סינז. BRET EASTON ELLIS, "ווייניקער ווי נול"

"און איינער פון זיי רופט אויס צו מיר: "היי, פּונק פאַגאָט," און די מיידל און איך באַקומען אין איר מאַשין און פאָר אַוועק אין די היללס, גיין צו איר צימער און איך נעמען אויס מיין קליידער און לייגן זיך אויף איר בעט און זי גייט צו די קלאָזעט און איך וואַרטן אַ פּאָר פון מינוט דאן קומט זי ענדליך ארויס, איינגעוויקלט אין א האנטוך און זיצט אויפן בעט און איך שטעל די הענט אויף אירע פלײצעס און זי זאגט אפ און נאכדעם וואס איך האב געלאזט זי זאגט מיר אז איך זאל זיך ליינען אויפן קאפ פון בעט און איך טו אזוי און דאן נעמט זי אראפ דעם האנטוך און זי איז נאקעט, און זי גיסט זיך אריין אין שופלד ביי איר בעט און ציט ארויס א רער ביין די סאָלעיל און גיט מיר עס איבער, און דערגאנגט זיך אריין אין שופלאָד און ציט ארויס ווייפארער זונברילן, און זי דערציילט. מיר צו שטעלן זיי אויף, אַזוי איך טאָן.

און זי נעמט פֿון מיר דאָס רער מיט זאַמד־שמירעכץ און קוועטשט אַף אירע פֿינגער, און דאַן רירט זי זיך און מאַכט צו מיר, איך זאָל טאָן דאָס זעלבע, און איך טו. נאך א וויילע שטעל איך זיך אפ און ריג זיך צו איר און זי שטעלט מיך אפ און זאגט ניין און לייגט דאן צוריק מיין האנט אויף איר און איר האנט הייבט זיך נאכאמאל אן און נאך דעם גייט ווייטער אן זאג איך איר אז איך גיי צוקומען און זי זאגט איך וועל ווארטן א מינוט און אז זי איז שוין כמעט דארט און זי הייבט אן באוועגן איר האנט שנעלער פארשפרייטן אירע פיס ברײטער צולײגן זיך צוריק אויף די קישנס און איך נעם אראפ די זונברילן און זי זאגט מיר צו שטעלן זיי צוריק און איך וועל זיי צוריק אנטאן און ווען איך בין קום איך וועט זיין עס כערץ, און דעמאָלט איך טראַכטן זי וועט קומען אויך. באָוי שפּילט אויף די סטעריאָו און זי שטייט אַרויף, פלאַשט, קערט אַוועק די סטעריאָו און קער אויף MTV. איך ליג דאָרטן, נאַקעט, מיט זונברילן, און זי גיט מיר אַ קעסטל קלענעקס. איך טרוק זיך אויס און קוק דורך די וואג וואס ליגט לעבן בעט. זי טוט אויף איר קיטל און קוקט אויף מיר. איך הער דונערן אין דער װײטנס און דער רעגן הייבט אן צו װערן שװערער. זי צינדט אן א ציגארעטל און איך הויב זיך אן צו אנטאן. און דעמאָלט איך רופן אַ טאַקסי און לעסאָף כאַפּן די טראַוועלערס, און זי זאגט מיר צו גיין אַראָפּ די טרעפּ שטיל אַזוי איך זאָל נישט וועקן איר עלטערן. שרייבן געשלעכט סינז.

 

4. ניקאָלסאַן בעקער, פערמאַטאַ

«עס איז גאָרנישט סעקסיערווי צו זען אַ האַרט יונג דאַם אַפּראָוטשט מיט איר לעגס בויגן אין אַ דימענט פאָרעם, פֿיס צוזאַמען, און איינער פון די היטאַטשי קעמפּינג לאַנטערנס, די טיף-ים עקזאָטיש היטאַטשי פיש מיט ריזיק אויגן, טאן זייער אָפן, טייערלאַס אַרבעט אין איר מאַריאַנאַ טרענטש. איך האב געראטן אז מען זאל באמערקן ווערן, דערמוטיקט פון ווי הויך דער וויבראטאר איז געווען, סינטשראניזירט מיינע מאסטורם מיט די ציטערנישן פון אירע קני און דעם עטוואס זענ וואוש פון איר אטעמען, און ווען זי האט אנגעהויבן צוקומען א צווייטן מאל, האב איך טאקע אפגעשטעלט. צייט פֿאַר אַ מאָמענט און שטעלן מיין פּאָץ אין איר דלאָניע און פארמאכט מיין פויסט אַרום איר פויסט און סקוויזד עס אַזוי שווער אַז מיין נאַקאַלז געווארן געל, סליידינג אונטער מיין הויט אין און אויס פון איר קאַפּ. ווען די רילענטלאַס באַגעגעניש אנגעהויבן, איך שטעלן אויף מיין ברילן אַזוי זי און איך קענען לעבן צוזאַמען, און ווען זי געקומען, איך באפרייט אַ טייַך פון קום אַנטו איר פאָראַרם, דעמאָלט סקוויזד די לעצטע האַלב-ווייטיקדיק טראפנס פון מיין אָרגאַזם אַנטו איר קערלד פינגער. איך האָב איר געלאָזט נאָר אָנהויבן רעדזשיסטערן דעם פאַקט פון מיין קאָאָלינג גאָאָ אויף איר האַנט נאָך זי פאַרטיק קאַמינג זיך איידער איך פארשטאפט צייַט, טאַווועלד איר אַוועק און לינקס. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

אויב איר ווי ניקאלסאָן בעקער, טשעק אויס זיין אנדערע עראָטיש ראמאנען:

  • וואָקס . די ביגאַסט טעלעפאָן געשלעכט ראָמאַן פון אַלע מאָל. קלאַנגען האָבן עס אַז מאָניקאַ לעווינסקי אַמאָל געגעבן דעם צו ביל קלינטאן.
  • הויז פון האָלעס . עטלעכע פון ​​​​די מערסט ינאַווייטיוו אַרבעט אויף געשלעכט פון אַלע מאָל. די דעקל איז אַ קונסט ווערק.

5. שרייבן געשלעכט סינז. RODDY DOYLE, "די פרוי וואָס איז געקומען דורך די טיר"

«איך האָב ניט געקענט באַקומען גענוג פון אים. איך בין געווען מיד און ווייטיקדיק, אָבער איך האט נישט זאָרגן. כ׳האב נישט געװאלט שלאפן. איך געוואלט ווייטיק. איך האָב אים געוואָלט אין מיר, אַלע מאָל. זיין וואָג איז אויף מיר. איך האב עס געוואלט דריקן ווייטער און ווייטער. כ׳האב געװאלט קוקן אויף זײן פנים. איך האב געװאלט זײן שװײס זאל פאלן אויף מיר. כ׳האב געװאלט װארפן אויף אים מיינע. איך קריכן אויף אים. איך האב דאס נאך ​​קיינמאל נישט געטון. איך האב עס נישט געקענט גלייבן; איך האב עס געטאן. איך האב עפעס אויסגעפינען. איך האב עס געהאלטן און עס אריינגעלייגט. ער האט זיך געפילט טיפער אין מיר. איך וועל דאס קיינמאל נישט פארגעסן. איך איז געווען אין באַשולדיקונג און ער לייקט עס. אי ך הא ב געהאלט ן זײנ ע הענט . ע ר הא ט זי ך געמאכט , א ז ע ר זא ל פרואװ ן אנטלויפן . איך האָב געלאָזט מײַנע ברעמען אָנרירן זײַן פּנים. ער איז משוגע געווארן; האָט ער זיך געכאַפּט. ער האָט מיך צעטײלט אין צװײ טיילן. איך האָב אַראָפּגעשטויסן. איך האב עס נישט געקענט גלייבן. איינע פון ​​זיינע פינגער האט זיך אויסגעגליטשט איבער מיין אייזל. איך האָב אים דאָס געטאָן. ער האט עס אויפגעהויבן און ארויפגעצויגן. איך האב עס נישט געקענט גלייבן. עס איז נישט געווען קיין סוף צו דעם, קיין סוף צו נייע זאכן. ער האט עפעס געטאן. איך האב עס קאפירט. איך האָב עפּעס געטאָן. ער האט עס צוריק. ער האט מיך גענומען פון הינטערן. איך האָב אים אַװעקגעשטופּט, אים נאָך מער אַרײַנגעשטויסן. איך האב אים געזויגן. ער האט מיך געלעקט. איך געמאכט אים קום אויף מיין מאָגן. ער האט מיינע פינגער געזויגן. דער גאנצער צימער האט זיך געציטערט און פרוי דויל האט יעדן אינדערפרי צו אונז געשמייכלט״.

6. MARY GATESKILL, סעקרעטאַרי

«לעצטע מאָל, װע ן אי ך הא ב געמאכ ט א טא פ או ן דע ר אדװאקא ט הא ט מי ך ארײנגערופ ן אי ן זײ ן אפיס , זײנע ן פארגעקומע ן צװ ײ אומגעװײנלעכע . ערשטנס, נאָכדעם װי ער האָט מיך פֿאַרענדיקט, האָט ער מיר געזאָגט, איך זאָל אַרױפֿטאָן מײַן רעקל. א פחד האט אנגעכאפט מיין מאגן און עס צוגעכאפט צו מיין ברוסט. כ'האב אויסגעדרייט מיין קאפ און געפרואווט קוקן אויף אים.

"איר האָט נישט דערשראָקן אַז איך וועל דיך שענדונג, איז איר?" ער האט געזאגט. "ניט. איך בין נישט אינטערעסירט אין דעם, בכלל נישט. הייבן דיין רעקל."

איך האב מיך פון אים אפגעקערט. איך האב געמיינט אז איך דארף דאס נישט טון. איך קענען האַלטן רעכט איצט. איך קען זיך אויסגלייכן און ארויסגיין. אבער איך האט ניט. איך האב אויפגעהויבן מיין רעקל.

"נעם אַוועק דיין טייץ און ונטערוועש."

אַ פֿינגער האָט מיך אַרײַנגעכאַפּט אין מאָגן.

"איך האָב דיר געזאָגט, איך וועל דיך נישט באַרען." טו וואס איך זאג."

די הויט אויף מיין פּנים און האַלדז איז געווען הייס, אָבער די עצות פון מיין טאָעס זענען קאַלט ווען איך פּולד אַוועק מיין ונטערוועש און טייץ. דע ר בריװ , װא ס אי ז געװע ן פא ר מי ר אי ז געװע ן פארקרימט . איך האב געמײנט אז איך זאל שווימען אדער בריקן, אבער איך האב נישט. איך האָב געהאט אַ געפיל פון דיזיינג סאַספּענשאַן, ווי אין אַ חלום ווו איך קען פליען, אָבער נאָר אויב איך גאַט אין אַ מאָדנע שטעלע.

ערשט עס האָט אויסגעזען ווי ער טוט גאָרנישט. דעמאָלט איך געווארן אַווער פון אַ קליין פרענזי פון יקספּענדיד ענערגיע הינטער מיר. אי ך הא ב געמאכ ט דע ם אײנדרו ק פו ן א בײז ע חיה , װא ם הא ט פיבעריש ע גראב ן דור ך דע ם שמוץ , מי ט זײנ ע קלײנ ע קעל ן או ן צײן . מיינע טייך זענען געווען פארשפרייט מיט הייסע קלעפיגע גוי.

— גיי וואש זיך — האט ער געזאגט. — און שרײב דעם בריװ װידער.

איך האָב זיך פּאַמעלעך אױפֿגעשטאַנען און פּעלץ װי מײַן רעקל פֿאַלן אױף די קלעפּיקע שטאָפּן. ער האָט גיך געעפֿנט די טיר, און איך בין אַרויס פֿון צימער אָן אַפילו אָנטאָן טייץ און ונטערוועש, זינט איך בין סייַ ווי סייַ געגאנגען צו די קלאָזעט. ער האט פארמאכט די טיר הינטער מיר, און א צווייטע אומגעוויינלעכע זאך האט פאסירט. סוזאַן, די פּאַראַלעגאַל, איז געשטאנען אין די ווארטן צימער מיט אַ אַמיוזד אויסדרוק אויף איר פּנים. זי איז געווען בלאָנדע, טראָגן קורץ פּוכיק סוועטערז און פאַלש גאָלד צירונג אַרום איר האַלדז. װע ן ז י אי ז געװע ן פרײנטלעך , הא ט אי ן אי ר שטימ ע געשטאנע ן א קרעכצדיקע , הארב ן טאן . איצט האט זי קוים געקענט זאגן שלום. די נאריש פולע ליפן האבן זיך פארטראכט.

"העלא," איך געזאגט. "איין מינוט." זי באמערקט די ומגעלומפּערטקייט פון מיין גאַנג רעכט צו מיין פּולד טייץ.

איך געגאנגען צו די קלאָזעט און דאַר זיך. איך האב זיך נישט געשפירט. איך פּעלץ מעטשאַניקאַל. איך געוואלט צו באַקומען דעם נאַריש פּאַראַלעגאַל אויס פון די אָפיס אַזוי איך קען גיין צוריק צו די קלאָזעט און מאַסטערבייט.

סוזאַן געענדיקט איר אַסיינמאַנט און איז אַוועק. איך מאַסטערבייטיד. איך האב איבערגעשריבן דעם בריוו. דער אדװאקאט איז געזעםן א גאנצן טאג אין זײן אפיס“. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

Mary Gaitskill אָפט שרייבט געשלעכט סינז מיט אַניקוואַל מאַכט באציונגען:

  • שלעכט נאַטור : די דאָזיקע זאַמלונג קורצע דערציילונגען אַנטהאַלט דעם אויבנדערמאָנטן אויסצוג, ווי אויך "ראָמאַנטישע וויקענד" וועגן אַ אונטערטעניקע פרוי און אַ דאָמינאַנטן מאַן.
  • Mare : אַ ראָמאַן וועגן אַ יונג מיידל ס געשלעכט אַווייקאַנינג.

7. Aimee BENDER, "שטיל ביטע"

ד י איבעריק ע ביבליאטע ק אי ז שטיל .

אין הינטערשטן צימער איז א פרוי ארויסגעקראכן פון אונטער א מאן. איצט באַרען מיר ווי אַ הונט, זי דערציילט אים. זי קלאפט דאס קישן אין די פויסטן און ער אטעמט הינטער איר, הייסע לופט גיסט אויף איר רוקן, וואס הייבט אן צו שוויצן און גליטשן אים אראפ. זי װיל נישט, אַז ער זאָל זען איר פּנים, װײַל עס צעשפּרײט זיך אינעװײניק, רױט און צאָרנדיק, און זי קרימט זיך אַף דער בלאַס װײַס װאַנט, װאָס װערט קיל, װען זי לײגט דערויף אַ האַנט, כּדי איר צו העלפֿן אַװעקשטופֿן פֿון אים, צו כאַפּן זײַן פּאָקן. פּלאָמבירן איר גוף ביז עס איז גאָרנישט לינקס פון איר ין: בלויז די פּעניס.

 

8. שרייבן געשלעכט סינז. JAMES SALTER, ספּאָרט און פֿאַרווייַלונג

"זי הייבט זיך צו סטריפּינג ווי אַ רומייט און באַקומען אין בעט.

ז ײ זײנע ן אײנגעשלאפן . דין וועקט זיך ערשט אויף, פרי אינדערפרי. ער צעפּעקט איר זאָקן און ראָולד זיי פּאַמעלעך אַראָפּ. איר רעקל איז ווייַטער און דעמאָלט איר הייזעלעך. זי עפנט די אויגן. די גאַרטל גאַרטל ער לאָזן צו באַשטעטיקן איר נאַקעטקייט. ער לייגט אהער דעם קאפ.

איר האנט רירט זיך אויף זיין ברוסט און הייבט אן צו פאלן ווייטיקדיק פּאַמעלעך.

ער ליגט אזוי שטיל ווי דער הונט אונטער אים, אזוי שטיל ווי א אידיאט.

דעם אנדערן מאָרגן זי ריקאַווערד. זיין פּאָץ איז שווער. זי נעמט עס אין דער האַנט. זיי שלאָפן שטענדיק נאַקעט. זייער פלייש איז אומשולדיק און הייס. עווענטועל לייגט מען זי אַוועק אויף די קישנס, אַ ריטואַל וואָס זי אָננעמען אָן ווערטער.

א האלבע שעה גייט פארביי איידער זיי פאַלן באַזונדער, פאַרברענגען זייער געלט און רופן פֿאַר פרישטיק. זי עסט אי אירע בולקעלעך, סיי איינע פון ​​זיינע.

"עס זענען געווען אַ פּלאַץ," זי זאגט.

זי שיינט מיט אים. איר אינעווייניקסטע טייך איז נאס.

"ווי לאַנג נעמט עס צו טאָן דאָס ווידער?" — פרעגט זי.

דין פרובירט צו טראכטן. ער געדענקט ביאָלאָגי.

"צוויי אָדער דרייַ טעג," ער געסט.

"ניין ניין!" זי וויינט. דאס האט זי נישט געמײנט.

זי הייבט אים ווידער אָנצינדן. נאך אפאר מינוט דרייט ער עס איבער און לייגט עס אריין אזוי ווי דער אינטערעם איז איבער. דאָס מאָל איז זי ווילד. דאָס גרויסע בעט הייבט זיך אָן צו קריכן. איר אָטעם ווערט קורץ. דין מוז זיך אָנכאַפּן די הענט צו דער וואַנט. ער האקט די קני אויף אירע פיס און גייט טיפער.

"אָה," זי אָטעמען, "דאָס איז דער בעסטער."

ווען ער קומט, ווארפט עס זיי ביידע אַוועק. זיי צעברעקלען ווי זאַמד. ער קערט זיך צוריק פון באד און הויבט אן דעם פארדעק פון דיל. זי האט זיך נישט רירט. זי ליגט פּונקט ווו זי איז געפאלן.

9. שרייבן געשלעכט סינז. E. L. DOCTOROW, Ragtime

«איצט איז זי געשטאנען נאקעט אין דער לאמפ־ליכט, א חו ץ אי ר שװארצ ע עמברוידירט ע װאטע ן סטאקען , װעלכ ע האב ן זי ך געהאלט ן אי ן פלא ץ מי ט עלאסטיק ע באנד ן ארו ם אי ר היפּס . גאלדמאן האט ארויפגעקלאפט די שטרעקן, און עװלין איז ארויס פון די שטאקן. זי האט אריבערגעטראגן די הענט איבער דער ברוסט. גאלדמאן האט זיך אויפגעהויבן און זי האט זי לאנגזאם ארומגעדרײט זי איבערצוקוקן, א קרימען אויפן פנים. […]

לייג זיך. עוועלין איז געזעסן אויפן בעט און געקוקט אויף וואס עס קומט ארויס פון די שווארצע זעקל. אויפן מאָגן האָט גאָלדמאַן געזאָגט. ז י הא ט געהאלט ן דא ס פלאש , או ן אײנגעגלײכ ט אי ם אינהאלט , אי ן אי ר געבאקענע ר פאלעם . עוועלין האט זיך געלעגן אויפן בויך און גאלדמאן האט אנגעטאן די פליסיקייט וואו די קארסעט-צייכן זענען געווארן רויט. אוי, עוועלין האט געשריגן. עס שטעכט!

"עס איז אַ אַסטרינדזשאַנט - דער ערשטער זאַך איז צו ומקערן סערקיאַליישאַן," גאָלדמאַן דערקלערט ווען זי ראַבד עוועלינס צוריק, הינטן, און טייך. עוועלין האט זיך צעוויקלט און איר פלייש האט זיך פארזאמלט מיט יעדע אפליקאציע. זי האט ארײנגעגראבן איר פנים אין קישן צו פארשטיקן איר געװײן. איך ווייס, איך ווייס, האָט גאָלדמאַן געזאָגט. אָבער איר וועט דאַנקען מיר. אונטע ר גאלדמאנ ס שטארקע ר רײב ן הא ט עװלינס ן פלײש , װ י זי ך אנגענומע ן אי ן פולע ר פארעם . זי האט איצט געציטערט, און אירע הינטן האבן זיך געקלאטשעט פון דער אנגעצויגענע קעלט פון דער אסטרענגער. אירע פיס האבן זיך צונויפגעקלעמט. גאלדמאן האט ארויסגענומען פון איר זעקל א פלאש מאסע־אויל און גענומען מאסאזשירן עוועלינס האלדז, פּלייצעס, רוקן, דיך, קעלבער און פיס.

ביסלעכווייַז האָט עוועלין זיך אָפּרוען, און איר קערפּער האָט זיך געציטערט און געציטערט אונטער דער אויסדריקנדיקער באַהאַוונטקייט פֿון גאָלדמאַןס הענט. גאָלדמאַן מאַסאַזשד די ייל אין איר הויט ביז איר גוף ריגיינד זייַן נאַטירלעך ראָזעווע און ווייַס עסאַנס און אנגעהויבן צו קאָך מיט זיך-מערקונג. ראָולד איבער, גאָלדמאַן באפוילן. עוועלינס האָר זענען איצט אַראָפּ און געלעגן אויף דעם קישן לעבן איר פּנים. אירע אויגן זײנען געװען פארמאכט און אירע ליפן האבן זיך אויסגעשטרעקט אין אן אומװיליקלעכן שמייכל, װען גאלדמאן האט מאאזירט איר ברוסט, מאגן און פיס. ― יאָ, אַפילו דאָס ― האָט עמאַ גאָלדמאַן געזאָגט, גיך אַרױפֿגעלאָפֿן מיט דער האַנט איבער איר שענק. איר מוזן האָבן מוט צו לעבן. די בעט־לאמפ האט װי א מאמענט אויסגעלאשן.

עוועלין האט געשטעלט אירע הענט אויף איר ברוסט און אירע פאלעם האבן ארומגערינגלט אירע ניפאלן. אירע הענט האבן זיך אראפגעריסן צו אירע זייטן. זי האט געריבן די פיס. אירע פים זײנען שפיציק װי בײ א טענצערין און די פים זײנען געקרײזלט. איר באקן האט זיך אויפגעהויבן פון בעט, װי געזוכט עפעס אין דער לופט. גאלדמאן איז איצט געװען בײם בױרא, צוגעמאכט די פלאש מיט װײטער, מיטן רוקן צו עװלין, װען די ױנגע פרוי האט אנגעהויבן שװארצן אויפן בעט, װי א ים־כװאליע. אי ן דע ם מאמענ ט הא ט זי ך פו ן ד י װענט ן אויסגעבראכ ן א הײזעריק , אומערדיש ן געשרײ , ד י קעפלטיר ע הא ט זי ך אויפגעריסן , או ן דע ר מאמ ס ױנגער ע ברודע ר אי ז ארײנגעפאל ן אי ן צימער , זײ ן פני ם הא ט זי ך צעקריצט , אי ן א פאראקצי ם פו ן הײליקע ר מארד . ע ר הא ט זי ך אנגעכאפ ט אי ן ד י הענט , װ י געפרואװ ט דערשטיק ן א געוואלדיק ן שמעל , ווא ם הא ט אי ם פאראכטענדי ק אי ן ד י כוונות , א שמײ ט אויפ ן דיל , ארויסגערופ ן זײנ ע געשרײע ן פו ן עקסטאז ע אדע ר פארצװײפלונג . שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

  

 

10. שרייבן געשלעכט סינז. י. G. BALLARD, "קראַך"

«א פרייַ כייעראַרקי פון פּראַסטאַטוץ פאַרנומען דעם אַעראָפּאָרט און זייַן סובורבס - אין האָטעלס, דיסקאָס, ווו מוזיק איז קיינמאָל געשפילט, קאַנוויניאַנטלי ליגן לעבן די בעדרומז פֿאַר טויזנטער פון דורכפאָר פּאַסאַנדזשערז וואָס קיינמאָל לינקס דער אַעראָפּאָרט; צווייטע עשעלאָן, ארבעטן אין אַעראָפּאָרט וואָקזאַל לאַביז און רעסטאָראַן מעזאַנינעס; אין דערצו, אַן אַרמיי פון פרילאַנסערז רענט טעגלעך רומז אין וווינונג בנינים צוזאמען די שאָסיי.

מיר ריטשט די מאַלטי-סטאָרי מאַשין פּאַרק הינטער די לופט לאַסט בנין. איך בין געפארן ארום די ריקיטע באַטאָנען שטאָק פון דעם אָפּגעשפּיגלטן און קאָנטראָווערסיאַלן געביידע און געפּאַרקירט אין אַ ליידיקן בוכטע צווישן אויטאָמאָבילן אויפן שלאָפנדיקן דאַך. פארבארגן די באנקנאטן אין איר זילבערנעם בייטל, האט די פרוי אראפגעלאזט איר באזארגט פנים אין מיין שויס, מיסטאריש אויסגעלאשן דעם בליצקעל מיט איין האנט. זי האָט אָנגעהויבן סיסטעמאַטיש ארבעטן אויף מיין פּעניס מיט איר מויל און האַנט, מיט איר הענט באַקוועם פאַרשפּרייטן אויף מיין קני. איך האב זיך געציטערט פון דעם דרוק פון אירע שטארקע עלנבויגן...

ווען זי אַנימאַטעד מיין פּעניס, איך געקוקט אַראָפּ אויף איר שטאַרק צוריק, בייַ די קנופּ צווישן די אַוטליין פון איר פּלייצעס, דעמאַרקייטיד דורך איר ביוסטהאַלטער סטראַפּס, און די פּראָטים דאַשבאָרד פון דעם אמעריקאנער מאַשין, צווישן איר דיק הינטן אין מיין לינקס האַנט. און די זייגער און ספּידאַמאַטער בינאַקאַלז אין פּאַסטעל פארבן. ינקעראַדזשד דורך די פארמאכט רעדל, מיין לינקס רינג פינגער אריבערגעפארן צו איר אַנוס. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

11. מילאַן קונדעראַ, די אַנבעראַבאַל לייטנאַס פון זייַענדיק

דער אַפּאַראַט האט געדינט טערעסאַ און אַ מעטשאַניקאַל אויג דורך וואָס טאָמאַס ס מעטרעסע קען זיין באמערקט, און אַ שלייער וואָס באַהאַלטן איר פּנים פון איר.

סאבינע האט געדויערט א צײט ביז זי האט זיך געקאנט ארײנרוקן אין גאנצן ארויס פון קיטל. די סיטואַציע, אין וואָס זי האָט זיך געפֿונען, איז געווען אַ ביסל מער קאָמפּליצירט ווי זי האָט זיך געריכט. נאָך אַ ביסל מינוט פון פּאָוזינג, זי געגאנגען צו טערעסאַ און געזאגט, "איצט עס איז מיין קער צו נעמען דיין פאָטאָ. פּאַס!"

סאַבינאַ האָט געהערט די באַפֿעל "נעם אויס דיין קליידער!" פון טאמעס אזוי פיל מאל, אז עס איז געווען פארברענט אין איר זכּרון. טאָמאַס ס מעטרעסע האט פּונקט איבערגעגעבן טאמעס 'באַפֿעל צו טאמעס פרוי. ד י צװ ײ פרויע ן זײנע ן געװע ן פאראײניק ט מי ט דע ם זעלב ן מאגיש ן װארט . דאָס איז געווען טאמעס וועג פון אומגעריכט פאַרוואַנדלען אַן אומשולדיקן שמועס מיט אַ פרוי אין אַן עראָטישע סיטואַציע. אנשטאט צו שלעפן, מחנפה, בעטלען, האט ער געגעבן א באפעל, עס געגעבן שארף, אומגעריכט, ווייך, אבער פעסט און אימפעריש און אויף דער ווייטקייט: אין אזעלכע מאמענטן האט ער קיינמאל נישט אנגערירט די פרוי וואס ער האט זיך אנגערופן. ער האט עס אפט אויך גענוצט אויף טערעזא, און כאטש ער האט עס שטיל געזאגט, הגם אין א שושקען, איז עס געווען א באפעל, און די פאָלגעוודיקייט האָט זי שטענדיק אויפגערעגט. דערהערנדיק דאָס וואָרט, האָט זי נאָך מער געשטארקט איר פאַרלאַנג צו פאָלגן, ווײַל לויט אַנדערע מענטשןס באַפעלן איז אַ באַזונדערער מין משוגעת,

סאַבינאַ האָט פֿון איר גענומען די אַפּאַראַט, און טערעסאַ האָט זיך אויסגעטאָן. דארט איז זי געשטאנען פאר סאבינע, נאקעט און אומבאוואפנט. ממש דיסאַרמד: אפגענומען פון דעם אפאראט, מיט וועלכן זי האט פארדעקן איר פנים און געצילט אויף סאבינע ווי פון א וואפן. ז י אי ז געװע ן אינגאנצ ן אויפ ן רח ם פו ן טאמעס ס מעטרעסע . ד י שײנע ר אויפפירונ ג הא ט טערעזע ן באדינט . זי האט געװאלט, אז די מאמענטן, װען זי איז געשטאנען נאקעט פאר סאבינע, זאלן קײנמאל נישט פארענדיקן.

איך טראַכטן אַז סאַבינאַ אויך פּעלץ די מאָדנע כיין פון די סיטואַציע: איר ליבהאָבער ס פרוי איז געשטאנען פֿאַר איר עפעס מאָדנע געהאָרכיק און מורא. אבער נאכדעם וואס זי האט צוויי־דריי מאל געקליקט אויף דעם לאדן, כמעט דערשראקן פון דעם לשון, און אים געוואלט פארנייען, האט זי הויך געלאכט.

טערעסא איז נאכגעגאנגען און זיי האבן זיך ביידע אנגעטאן.

מילאַן קונדעראַ באקאנט פֿאַר שרייבן כושיק ביכער. קאָנטראָלירן אויך:

  • אומוויסנדיקייט : א מאָדנע ראָמאַנטיש ראָמאַן וועגן ליבהאבערס וואָס קעמפן צו ריונייט זיך.
  • סלאָונאַס : צוויי מעשיות פון פאַרפירונג, יעדער מער ווי אַ יאָרהונדערט באַזונדער.

 

12. שרייבן געשלעכט סינז. THOMAS PYNCHON, בלידינג עדזש

“אין דער וווינונג, ווינדוסט וויסט קיין צייט. "קום אַראָפּ אויף די שטאָק." עס מיינט אַז זיי זענען אין עטלעכע מין פון עראָטיש קריגערייַ. זי קוקט אויף אים.

"איצט."

זאָל זי נישט זאָגן, "דו ווייסט וואָס, באַרען איר, איר וועט האָבן מער שפּאַס" און גיין אַוועק? ניין, אַנשטאָט עס איז רעגע סאַבמישאַן - זי טראפנס צו איר ניז. גיך, אָן ווײַטערדיקע דיסקוסיעס, נישט אַז קיין בעט וואָלט געווען אַ בעסערער ברירה, האָט זי זיך אָנגעשלאָסן מיט חדשים פון אומציגערן אָפּפאַל אויפן טעפּעך, פּנים אויפן דיל, טאָכעס אין דער לופט, רעקל ארויף, ווינדוסטס ווייניקער-מאַניקורירטע נעגל. מעטאדיש אין לויטערע טאפע טייץ, האט עס איר צוואנציג מינוט ביי סאקס נישט לאנג צוריק גענומען באשליסן, און זיין הון איז אין איר מיט אזוי ווייניג אומבאקוועמקייט, אז זי האט געמוזט געווען נאַס אן דאס וויסן. זיין הענט, די הענט פון אַ רוצח, אָנכאַפּן איר היפּס מיט קראַפט, פּונקט ווו עס איז וויכטיק,

ליגנדיק אויפן דיל, מיט אן עלעקטרישן אויסגאבע, האלט זי אויף א רגע, אז זי קען זען עפעס א שטארקע ליכט גלייך הינטער די פאראלעלע שפאצטן. עפּעס פליקערט אין דעם ברעג פון איר זעאונג, די גרייס פון אַ מויז, און דאָס איז לעסטער טהראַפּעס, די שעמעוודיק, ריזענטפאַל נשמה פון לעסטער, אין נויט פון אָפּדאַך, פארלאזן, ניט קלענסטער דורך מאַקסין. ער שטײט פארן ארויסגאנג, שטרעקט אינעװײניק די האנט, שטופט אפ די זײטן פון אײן שפאלטן, װי א טיר, קוקט זיך אנטשולדיג צוריק, גליטשן זיך אין דער פארניכטנדיקער ליכטיקקײט. עס איז ניטאָ. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

זי וויינט, אָבער ניט טאַקע ווייַל פון לעסטער.

אַזוי Thomas Pynchon האט עטלעכע שיין שפּאַס און קלאַסיש געשלעכט סינז. פּרוּווט לייענען:

13. שרייבן געשלעכט סינז. נאָרמאַן ראַש, מאָרטאַלז

זי האט אים א שטריק געטאן. איר האָר איז אַראָפּ. עס איז געווען שנייַדן רעכט בייַ איר אַקסל מדרגה. ע ס אי ז געהאנגע ן פארויס , באהאלט ן אי ר פני ם א חו ץ ד י אויגן , װעלכ ע ז י הא ט געהאלט ן שטאר ק פארמאכט . ז י אי ז געװע ן פארזיכטיק ט מי ט זײ ן האן , אי ם איצ ט געלאז ט אלײן . אויף זיין רוקן מענט פֿאַר אים שפּאַס, איריס גענומען איר צייט.

ער האט געמוזט אוועקשטויסן די אנגסט. עס וואָלט זיין גרינגער פֿאַר אים צו באַקומען אַרויף און זאָרגן פֿאַר די נויטפאַל אויב זי איז נישט אויף שפּיץ פון אים. ער האט געמוזט פארגעסן דערפון. עטלעכע פון ​​זייער בעסטער געשלעכט איז געווען מיט איר אויף שפּיץ, ניצן אים ווי אַ דילדאָ, גענומען איר זיס צייט.

איין זאַך ער לייקט איר צו טאָן מאל איז געווען שורה אַרויף זייער ניפּאַלז און רייַבן זיי. עס וועט זיין שווער פֿאַר איר, און פֿאַר אים אויך. ער האט ניט געוואוסט אויב זי וועט טאָן עס. אין אַ גאנץ וועלט, וואָלט זי געטאָן אַלץ וואָס זי האָט מיט אים געטאָן ווי אַ געזעגענונג, אויף אַ פאַרשיידנקייט, אויב זיי האָבן גענוג שלום און צייט, וואָס זיי האָבן נישט. עס איז געווען צו פיל.

זי האט געבארשט די האר איבער זײנע אויגן. קוש מיך, האָט ער געטראַכט מיט בענקשאַפֿט, װײַל זי װעט דאָס נישט טאָן, האָט ער געװוּסט. זי האט אים לײכט געביסן אין דער אקסל. זי האט אנגעהויבן צו זינקען מער. זי האט געריבן אירע בריסט איבער זײן פנים. ער האט געװאלט ארײננעמען איינע פון ​​אירע בריסט אין מויל, קיין ... ער איז געווען ופגעקאָכט. ער האט געװאלט ארײננעמען אין מויל אזויפיל פון איינע פון ​​אירע בריסט. אירע בריסטן האבן אים דערהרגעט, אירע בלאטע אינסטרומענטן. ער האט זײ אזוי גערופן און זי האט לאנג צוריק געלאכט. […]

ער האט זיך שטארקער ארײנגעשטופט אין איר. זי האט געװײנט פון פארגעניגן, און דאס איז געװען גוט. זי וואָלט מיד דערגרייכן אָרגאַזם ווידער.

ע ר הא ט װײטע ר װײטער , זי ך פארלאזנדיק . ער האט העכער אויפגעהויבן די קני. ער איז געווען כּמעט גרייט, און אויך זי.

און דעמאָלט דער קנופּ אין דער וואָרצל פון זיין פּעניס צעלאָזן אין פייַער, צעלאָזן. ער האט געשריגן װען ער איז אנגעקומען. זי האט דאן געשנארכט, פרובירט עפעס צו זאגן. זי האט אים געזאגט ער זאל זיך אפשטעלן. זי איז געקומען א צװײט מאל און האט געװאלט, אז ער זאל זיך אפשטעלן. ז ײ האב ן זי ך צעטײלט , געציטערט . שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

14. MICHAEL ONDAATJE, אין דער הויט פון אַ לייב

ז ײ זײנע ן געזעס ן אוי ף דע ר דיל צוגעלײגט צו די װינקל פון צימער, איר מויל אויף זיין ניפאל, איר האנט באוועגט פּאַמעלעך זיין פּאָקן. קאָמפּלעקס וויסנשאַפֿט, זיין גאַנץ גוף איז ימפּריזאַנד דאָרט, אַ שיף אין אַ פלאַש. איך גיי קומען. קום אין מיין מויל. פאראויסגעגאנגען , זײנע ן זײנ ע פינגער , װ י א צעריסענע ר זײד , צוגעצויג ן אי ר האר , ע ר הא ט זי ך אויסגעגאסן , פארשװינד ן אי ן אי ר ארײן . ז י הא ט זי ך געצויג ן אי ר פינגער , זי ך באװעגנדיק , או ן ע ר הא ט זי ך אראפגעבויג ן או ן צוגעדעק ט אי ר מויל , מי ט זײנס . ער האט עס גענומען, א װײםן כאראקטער, און זײ האבן עס דורכגעמאכט אהין און צוריק צװישן זײ, ביז עס האט אויפגעהערט צו עקזיסטירן, ביז זײ האבן געװאוסט װער האט עס, װי א פארלוירענע פלאנעט ערגעץ אין קערפער.

15. שרייבן געשלעכט סינז. ELENA FERRANTE, געשיכטע פון ​​אַ נייַע נאָמען

איך האב זי געוואשן מיט לאנגע, פארזיכטיגע באוועגונגען, קודם לאזט זי זיץ אין וואַנע, און דערנאָך בעט זי זיך אויפשטעלן: איך האָב נאָך אין די אויערן אַ קלאַנג פון וואַסער וואָס דריפּן און דער איינדרוק, אַז די קופּער אין וואַנע האָט אַ קאָנסיסטענסי ניט אַנדערש פון לילא'ס פלייש, וואָס איז געווען גלאַט. , שווער , רואיג . איך האב געהאט א צעמישעניש פון געפילן און מחשבות: איר ארומנעמען, וויינען מיט איר, קושן, זי צוציען, לאכן, זיך פארשטעלן מיט סעקסואלע איבערלעבענישן, און איר אנווייזן מיט א געלערנט קול, דיסטאנצן איר מיט ווערטער פונקט אין דעם מאמענט פון די גרעסטע אינטימאציע. .

אבער צום סוף איז אלעס געבליבן דער פיינטלעכער געדאנק, אז איך וואש זי, פון די האר ביז די פיס, אינדערפרי פרי, נאר אז סטעפאנא זאל זי פארשמיצן אין דער נאכט. כ׳האב זי פארגעשטעלט נאקעט, װי זי איז געװען אין יענעם מאמענט, ארומגעװיקלט ארום איר מאן, אין בעט אין א נײעם הויז, בעת די באן האט געדונערט אינדרויסן פון זײערע פענצטער און זײן פולשטענדיק פלײש איז אין איר ארײן מיט א שארפן קלאפ, װי א קארק ארײנגעלײגט מיט דער פאלם די האנט אריין אין האלדז פון א וויין פלאש . און עס האָט מיר פּלוצעם אויסגעזען, אַז דער איינציקער סגולה פֿאַר דעם ווייטיק, וואָס איך האָב געפֿילט, וואָס איך וואָלט געפֿילט, איז געווען צו געפֿינען אַ ווינקל גענוג אָפּגעזונדערט, כּדי אַנטאָניאָ זאָל מיר אין דער זעלבער צײַט קענען טאָן דאָס זעלבע.

16. מאַדעלעינע ד'ענגלע, "הויז ווי אַ לאָטוס"

― שטילערהײט ― האָט ער געזאָגט ― שװײַג. יא, דאס מוז מען געבן. און ער האָט מיך ווידער געקושט אויף די ברעמען, דערנאָך אויף די ליפּן, ווי ער האָט געטאָן ווען ער האָט אויסגעמעקט דעם מאָטאָר אויפן שיפל ווען מיר זענען געווען צוזאַמען. און דער קוש האָט זיך געצויגן ווייַטער פון די פונט ווו עס יוזשאַוואַלי געענדיקט. דערנאָך האָט ער זיך פּאַמעלעך אַוועקגעצויגן.

איך האב דערפאר געפילט ווי איך וואלט בלינד געווען. ― רעני, ביטע, ביטע... מײַנע ליפּן האָבן אָנגערירט די זײַנע.

מילד. ניט סקערי. ווייל ער טוט. איך פּעלץ מיין ניפּאַלז גלייַך און עס דערשראָקן מיר.

"שש," האָט רעני געשעפּטשעט. "שש, עס איז אָוקיי, טאָן ניט זאָרג, נאָר אָפּרוען און הערן צו דיין גוף."

עס איז געווען פּאַמעלעך, רידמיק, מילד, מאָווינג אַראָפּ מיין גוף, אַראָפּ ...

און איך בין נישט געווען מער ווי מיין גוף

עס איז געווען אַקוטע קורץ-טערמין ווייטיק

קורץ

און דעמאָלט אַ זיס ספּאַזמע געלאפן דורך מיר

און עס איז געווען ווי איך וואלט אויפגעשטאנען אין דער לופט

ניט מער ווייטיק

נאָר זיסקייט

גלייבן

טאַקע

און דערנאָך רעני, אָטעמען שווער

איך האָב אים שטאַרק אַרומגענומען.

17. שרייבן געשלעכט סינז. ARUNDATI ROY, גאָט פון קליין זאכן

אַמו, איצט נאַקעט, זיך צוגעבויגן איבער וועלוטאַ, צוגעדריקט אירע ליפן צו זיינע. ער האט ארומגעװיקלט אירע האר װי א געצעלט. פּונקט ווי אירע קינדער האָבן געטאָן, ווען זיי האָבן געוואָלט פֿאַרמאַכן די דרויסנדיקע וועלט. זי האט זיך אראפגעגליטשט, זיך פארשטעלט פאר אים די איבעריקע. זײ ן האלדז . זיינע ניפּאַלז. זיין שאָקאָלאַד ברוין בויך. דאָס לעצטע טײַך האָט זי אָפּגעשלונגען פֿון זײַן פּופּיק פּול. זי האט צוגעדריקט די היץ פון זײן ערעקציע צו די ברעמען. זי האט געשפירט דעם געזאלצן טעם אין מויל. ער האט זיך אװעקגעזעצט און זי צוגעצויגן צו זיך. זי האט געשפירט װי זײן בויך האט זיך אנגעשטעקט אונטער איר, שווער װי א ברעט. זי האט געפילט איר נאַסקייט זיך גליטשן איבער זיין הויט. ער האט ארײנגענומען איר ניפל אין מויל און ארײנגעקװעטשט איר אנדערע ברוסט אין זײן קראנקן פאלעם. סאַמעט גלאַווז באדעקט אין סאַנדפּייפּער. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

18. JEFFREY EUGENIDES, מידדלעסעקס

דאָס איז געווען אונדזער ראָמאַנס. װערטלאז , בלינקער , נאכטמאל , פארחלומט . עס זענען געווען סיבות פֿאַר דעם פון מיין זייַט אויך. וועלכער איך בין, עס איז בעסטער צו אַנטדעקן זיך פּאַמעלעך, אין אַ פלאַטערינג ליכט. וואָס מענט זייער קליין ליכט. אויסערדעם, דאָס כאַפּאַנז אין יוגנט. איר פּרובירן זאכן אין דער פינצטער. איר באַקומען שיקער אָדער הויך און ימפּראַווייז. טראַכטן צוריק צו דיין צוריק סיץ, הינטל געצעלטן, באָנפירע פּאַרטיעס אויף דעם ברעג. האָבן איר אלץ געפונען זיך, אָן אַדמיטינג עס, ענטאַנגגאַלד מיט דיין בעסטער פרייַנד? אָדער אויף אַ דאָרם בעט מיט צוויי מענטשן אַנשטאָט פון איין בשעת באַק געשפילט אויף אַ ביליק סטעריאָו אָרקעסטרייטינג אַ פוגה? אין קיין פאַל, עס איז עפּעס ווי אַ פוגה, פרי געשלעכט. ביז רוטין אָדער ליבע שטעלט אין. צוריק ווען גראַפּינג איז לאַרגעלי אַנאָנימע באַנוצערס. געשלעכט אין די זאַמדקאַסטן. עס הייבט זיך אן אין יוגנט און האלט ווייטער ביז צוואנציג אדער איין און צוואנציג יאר. עס ס אַלע וועגן לערנען צו טיילן. עס איז וועגן טיילן דיין אידיש.

מאל, ווען איך קליימד אַנטו די כייפעץ, זי כּמעט וואָוק אַרויף. זי אריבערגעפארן צו אַקאַמאַדייט מיר, פאַרשפּרייטן איר לעגס אָדער ראַפּינג איר געווער אַרום מיין צוריק. זי פלאָוטיד צו די ייבערפלאַך פון באוווסטזיין איידער דייווינג צוריק אַראָפּ. אירע ברעמען האבן געפלאטערט. ריספּאַנסיוונאַס איז אריין אין איר גוף, איר בויך כיטרע אין צייט מיט מייַן, איר קאָפּ ארלנגעווארפן צוריק צו ויסשטעלן איר האַלדז. איך דערוואַרט מער. איך האב געוואלט אז זי זאל מודה זיין וואס מיר טוהן, אבער איך האב אויך מורא געהאט. אַזוי דער גליטשיק דעלפין איז אויפגעשטאנען, שפּרינגען איבער די רינג פון מיין פיס און פאַרשווונדן ווידער, געלאזן מיר ווייינג, טריינג צו האַלטן מיין וואָג. אלץ איז דארט געװען נאס. איך האב נישט געוואוסט פון מיר אדער איר. איך האב געלעגן דעם קאפ אויף איר ברוסט אונטערן צעקרימטן העמד. איהרע ארעם האט געשמעקט װי איבערצײטענע פרוכט. דאָרט איז געווען זייער קליין האָר. "איר זענט מאַזלדיק," איך וואָלט האָבן געזאגט דעמאָלט, אין אונדזער טעגלעך לעבן. — דו דארפסט זיך אפילו נישט שערן. אבער די נאַכט קאַליאָפּע נאָר סטראָוקט איר האָר אָדער פארזוכט עס. איין נאַכט, ווען איך האָב געטאָן דאָס און אַנדערע זאַכן, האָב איך באמערקט אַ שאָטן אויף דער וואַנט. כ׳האב געמײנט, אז ם׳איז א מאלץ. אבע ר קוקנדי ק נעענטער , הא ב אי ך דערזען , א ז דא ס אי ז ד י האנ ט פו ן ד י אביעקט ן אויפגעהויב ן איבע ר מײ ן קאפ . אי ר האנ ט אי ז געװע ן אינגאנצ ן װאך . ע ר הא ט זי ך געקלאפ ט או ן אויסגעקלאפט , ארײנגעפאמ ט ד י גאנצ ע עקסטאז ע פו ן אי ר קערפער , אי ן זײנ ע געהײמ ע בלומען .

דאָס וואָס איך און דער סוביעקט האָבן צוזאַמען געשפּילט לויט די לויזע כּללים. מיר זענען נישט געווען צו טשיקאַווע וועגן די פרטים. וואָס געכאפט אונדזער ופמערקזאַמקייַט איז אַז דאָס איז געשעעניש, געשלעכט איז געשעעניש. דאס איז געווען אַ גרויס פאַקט. ווי פּונקט דאָס געטראפן, וואָס געגאנגען ווו, איז געווען צווייטיק. חוץ דעם האבן מיר נישט געהאט מיט וואס צו פארגלייכן. גאָרנישט אָבער אונדזער נאַכט אין די שאַק מיט רעקס און דזשעראָמע.

וואָס שייך די קראָוקאַסאַז, עס איז געווען ניט אַזוי פיל אַ טייל פון מיר ווי עפּעס וואָס מיר דיסקאַווערד און ינדזשויד צוזאַמען. ד"ר לוס וועט זאָגן איר אַז ווייַבלעך מאַנגקיז ויסשטעלונג אַגרעסיוו נאַטור ווען זיי זענען ינדזשעקטיד מיט זכר כאָרמאָונז. זיי כאַפּן און שטופּן. נישט איך. אָדער לפּחות ניט אין ערשטער. די בליען פון קראָוקאַסיז איז געווען אַן אומפּערסאָנאַל דערשיינונג. עס איז געווען אַ מין פון קרוק וואָס טייד אונדז צוזאַמען, סטימיאַלייטינג די ויסווייניקסט טיילן פון די אָבדזשעקט אלא ווי דורכנעמען די ין. אָבער, משמעות, עס איז גאַנץ עפעקטיוו. װײ ל נא ך ד י ערשט ע נעכ ט הא ט ז י דא ם געגלוסט . אומגעדולדיג, דאס הייסט, לכאורה בלייבן אומבאוואוסטזיין. װע ן אי ך הא ב אי ר געהאלט , װע ן מי ר האב ן זי ך פויל ן געפײד ט או ן זי ך צוגעבונדן , הא ט ד י עמאָציאָנעלע ע פאזע ן דע ם חײם ט ארײנגענומע ן א גינציק ע פאזיציע . גאָרנישט איז געווען קאָכן אָדער ייערנד. גאָרנישט איז געווען אַימעד. אבער פיר האט געבראכט גלאַט גימנאַסטיק צו אונדזער שלאָף מאַפּס. ד י גאנצ ע צײט ן זײנע ן ד י אויג ן געבליב ן פארמאכט ; אי ר קאפ איז אפט געװארן א ביסל צו דער זײט. ז י הא ט זי ך באװעג ט אונטע ר מיר , װ י א שלאפנדיק ע מײד ל װא ס װער ט פארגאג ט פו ן א ינגקובוס . זי האט אויסגעזען ווי איינער וואס האט געהאט א שמוציגע חלום און האט צעמישט איר קישן מיט איר ליבהאבער.

טײלמאל, פאר אדער נאך, װאלט איך אנגעצונדן די בעט־לאמפ. אי ך הא ב אי ר גאנ ץ וועג ן אויפגעהויב ן אי ר טי־שירט , או ן אראפגעצויג ן אי ר הייזע ן אונטע ר ד י קני . און דאַן בין איך געלעגן, געלאָזט מיינע אויגן אָנפילן. וואָס אַנדערש איז זייַענדיק קאַמפּערד? גאָלדע פֿילמען האָבן זיך באַוועגט אַרום דעם מאַגנעט פֿון איר פּופּיק. אירע ריפן זײנען געװען דין װי זיסוואַרג־שטובן. איר לענד שפּאַן, אַזוי אַנדערש פון מייַן, ריזעמבאַלד אַ שיסל פון רויט פרוכט. און דעמאָלט דאָרט איז געווען מיין באַליבסטע אָרט, דער אָרט ווו איר ריבקאַגע באגעגנט איר בריסט, אַ גלאַט ווייַס דון.

איך האב אויסגעלאשן די ליכט. איך האב מיך געדריקט קעגן דעם אביעקט. איך גענומען די באַקס פון איר טייז אין מיין הענט, אַדזשאַסטיד איר לעגס אַרום מיין טאַליע. איך בין קריכן אונטער אים. איך האב זי געבראכט צו מיין ארט. און דאַן האָט מײַן גוף, װי אַ קאַטידראַל, אָנגעהויבן קלינגען. דער האנטקע אין גלאק־טורעם איז אויפגעשפרונגען און האט זיך ווילד געשװאויגן אויפן שטריק.

19. שרייבן געשלעכט סינז. דאָן דעלילאָ, אן אנדער וועלט

ער האָט געשעפּטשעט, "לאָמיר האָבן דאָס לעצטע גליקלעכע געזעגענונג באַרען."

זי האט איהם אנגעהויבען עפעס צו זאגן, אבער דאן האט זי געטראכט ניין. ז ײ זײנע ן צוזאמע ן געפאל ן , אײנגעבויג ן אײנע ר צו ם אנדערן , או ן דא ן הא ט ז י זי ך צוריקגעבויט , זי ך געבויגן , זי ך געצויג ן אוי ף ד י ארעמס , זי ך געצויג ן אי ר רוקן , או ן אי ם געלאז ט טרעט ן פאראויס . אמאל האט זי געעפענט די אויגן און געזען ווי ער קוקט אויף איר, אפשאצירט איר פארשריט, און ער האט אויסגעזען אביסל איינזאם און אויסגעמאטערט, און זי האט צוגעצויגן דעם קאפ צו איר, אויסגעזויגן דאס זאלץ פון זיין צונג און געהערט א פאטש אין ברוסט, א שפּריץ. . אויבערשטער גוף און נאַקינג בעט. דא ן אי ז געװע ן א פראגע ם פו ן נאענט ן קאנצענטראציע .

זי האט זיך צוגעהערט צו עפעס אין די בלוט־שטאף, און זי האט ארומגערינגלט די הענד, און געשפירט עלעקטריציטעט און פארצװײפלונג, און ענדלעך פרײהײט, און זי האט געקוקט אויף זײנע אױגן אנגעלויכטן און זײן מויל האט זיך אזוי שטארק צוגעקלעמט, אז ס׳האט אויסגעזען װי עס איז פארמאכט געװארן. אין די װינקלען איז די אויבערשטע ליפ צוגעדריקט צו די צײן געװארן װײס, און זי האט געפילט דעם צוגאנג פון עפעס א געהאנגענער מאן, װען ער איז געקומען שרײבן סעקס־סצענעס אין א בוך. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

20 ראבערטאו באלאנא, אנטװערפן

דאס נאמען־לאזע מײדל האט אויםגעשפרײט די פיס אונטער די שײטלעך. דער פאליציאנט קען קוקן ווי ער וויל, ער האט שוין איבערגענומען אלע סכנות פון קוקן. איך מיין, די קעסטל אנטהאלט פחדים, פאטאגראפיעס און מענטשן וואס מען קען נישט געפינען, ווי אויך פאפירן. האָט דער פּאָליציאַנט אויסגעלאָשן דאָס ליכט און אָפּגעטאָן זײַן פליג. דאס מײדל האט צוגעמאכט די אויגן װי ער האט אראפגעדרײט איר פנים. זי האט דערפילט די הויזן אויף די הינטן און די מעטאלישע קאלטקייט פון זיין גאַרטל בלעכע. "עס איז אַמאָל געווען אַ וואָרט"... (הוסט)... "אַ וואָרט פֿאַר אַלץ"... "איצט קען איך נאָר זאָגן: האָבן ניט קיין מורא"... בילדער פּאַמפּט דורך אַ פּיסטאָן.

זײנע פינגער האבן זיך געגראבן צװישן אירע באקן און זי האט גארנישט געזאגט, אפילו נישט געזיפצט. ער איז געװען אויף זײן זײט, אבער זי האט נאך אלץ געהאט דעם קאפ באגראבן אין די שיץ. זיינע אינדעקס און מיטן פינגער האבן אויסגעפארשט איר טאָכעלע, מאַסאַזשירט איר שפינקטער, און זי האָט שטילערהייט געעפֿנט דאָס מויל. (איך האָב געחלומט אַ קאָרידאָר פול מיט מענטשן אָן מויל, האָט ער געזאָגט, און דער אַלטער האָט געענטפערט: האָט נישט מורא.) ער האָט אַרײַנגעשטעקט די פינגער אין גאַנצן וועג, דאָס מיידל האָט געקרימט און אויפגעהויבן די היפּס, ער האָט געפילט די עצות פון זײנ ע פינגער ריר ן עפע ס , װא ם ע ר הא ט גלײ ך געגעב ן א נאמע ן סטאלאגיט . ער האָט דאַן געטראַכט אַז דאָס קען זיין אַ בלאָטע, אָבער דער קאָליר פון דעם גוף וואָס ער האָט אָנגערירט, האָט ווייטער געגליטשט גרין און ווייס, פּונקט ווי זיין ערשטן רושם. דאָס מײדל האָט זיך הײזעריק געקרימט.

די פֿראַזע "נאָמען מיידל פאַרפאַלן אין די ונטערבאַן" איז געקומען צו מיינונג און ער אויסגעשטרעקט די פינגער צו דער ערשטער נאַקאַל. דערנאָך האָט ער זיי ווידער אַרײַנגעלייגט און אָנגערירט דעם מיידלס שטערן מיט זײַן פֿרײַער האַנט. ער האט ארײן און ארויסגעארבעט די פינגער. בעת ער האָט געקװעטשט דאָס מײדל די טעמפלען, האָט ער געטראַכט, אַז די פֿינגער גײען אַרײַן און אַרױס אָן באַצירן, קײן ליטעראַרישע מליצה, װאָס זאָל זײ געבן אַן אַנדער טײַטש, װי אַ פּאָר געדיכטע פֿינגער האָבן אַרױפֿגעשטופּט דאָס נאָמען־לאָזע מײדל אין טאָכעס. די ווערטער האָבן זיך אָפּגעשטעלט אין מיטן דער מעטראָ סטאַנציע. דארט איז קײנער נישט געװען. דער פאליציאנט האט געבליצט. איך רעכן אַז די ריזיקירן פון סטערינג איז געווען טייל אָפעסט דורך זיין פאַך. דאס מײדל האט שטארק געשװיצט און זײער פארזיכטיק באװעגט די פיס. איר אייזל איז פון צייט צו צייט געווען נאס און געציטערט.

21. שרייבן געשלעכט סינז. IAN McEWAN, אויף טשעסיל ביטש

זי האט געזאגט, "אָוקיי, איר קענען קוש מיין וויבראַטאָ."

Он взял ее левую руку и по очереди пососал кончики ее пальцев, а там провел языком по мозолям скрипачки. Они поцеловались, и именно в этот момент относительного оптимизма по отношению к Флоренс она почувствовала, как его руки напряглись, и вдруг одним ловким спортивным движением он перекатился на нее сверху, и хотя его вес приходился в основном на локти и предплечья, по обе стороны от ее головы, она была прижата и беспомощна, и немного задыхалась под его телом. Она почувствовала разочарование от того, что он не задержался, чтобы снова погладить ее лобок и вызвать этот странный и распространяющийся трепет. Но ее непосредственная забота — лучше отвращения или страха — заключалась в том, чтобы соблюдать приличия, не подводить его, не унижать себя и не казаться неудачным выбором среди всех женщин, которых он знал. Она собиралась пройти через это. Она никогда не позволит ему узнать, какой это была борьба, чего ей стоило казаться спокойной. У нее не было никаких других желаний, кроме как доставить ему удовольствие и сделать эту ночь успешной, и без каких-либо других ощущений, кроме сознания кончика его пениса, странно холодного, постоянно тыкающего и натыкающегося на ее уретру и вокруг нее. Она думала, что ее паника и отвращение под контролем, она любила Эдварда, и все ее мысли были о том, чтобы помочь ему получить то, чего он так страстно хотел, и заставить его любить ее еще сильнее. Именно в этом духе она скользнула правой рукой между его пахом и своей. Он немного приподнялся, чтобы пропустить ее. Она была довольна собой, вспомнив, что в красном руководстве говорилось, что невеста вполне может «направлять мужчину». У нее не было никакого другого желания, кроме как доставить ему удовольствие и сделать эту ночь успешной, и без каких-либо других ощущений, кроме сознания кончика его пениса, странно холодного, постоянно тыкающего и натыкающегося на ее уретру и вокруг нее. Она думала, что ее паника и отвращение под контролем, она любила Эдварда, и все ее мысли были о том, чтобы помочь ему получить то, чего он так страстно хотел, и заставить его любить ее еще сильнее. Именно в этом духе она скользнула правой рукой между его пахом и своей. Он немного приподнялся, чтобы пропустить ее. Она была довольна собой, вспомнив, что в красном руководстве говорилось, что невеста вполне может «направлять мужчину». У нее не было никакого другого желания, кроме как доставить ему удовольствие и сделать эту ночь успешной, и без каких-либо других ощущений, кроме сознания кончика его пениса, странно холодного, постоянно тыкающего и натыкающегося на ее уретру и вокруг нее. Она думала, что ее паника и отвращение под контролем, она любила Эдварда, и все ее мысли были о том, чтобы помочь ему получить то, чего он так страстно хотел, и заставить его любить ее еще сильнее. Именно в этом духе она скользнула правой рукой между его пахом и своей. Он немного приподнялся, чтобы пропустить ее. Она была довольна собой, вспомнив, что в красном руководстве говорилось, что невеста вполне может «направлять мужчину». неоднократно тыкала и натыкалась на ее уретру и вокруг нее. Она думала, что ее паника и отвращение под контролем, она любила Эдварда, и все ее мысли были о том, чтобы помочь ему получить то, чего он так страстно хотел, и заставить его любить ее еще сильнее. Именно в этом духе она скользнула правой рукой между его пахом и своей. Он немного приподнялся, чтобы пропустить ее. Она была довольна собой, вспомнив, что в красном руководстве говорилось, что невеста вполне может «направлять мужчину». неоднократно тыкала и натыкалась на ее уретру и вокруг нее. Она думала, что ее паника и отвращение под контролем, она любила Эдварда, и все ее мысли были о том, чтобы помочь ему получить то, чего он так страстно хотел, и заставить его любить ее еще сильнее. Именно в этом духе она скользнула правой рукой между его пахом и своей. Он немного приподнялся, чтобы пропустить ее. Она была довольна собой, вспомнив, что в красном руководстве говорилось, что невеста вполне может «направлять мужчину».

ערש ט הא ט ז י געפונע ן זײנ ע טעסטיקלע ן או ן װײניקע ר אומדערשריק ט הא ט ז י װײ ל ארומגענומע ן ד י פינגע ר ארו ם דע ם אויםערגעװײנלעכע , שטעכיק ן אביעקט , װא ם ז י הא ט געזע ן אי ן פארשידענ ע פארמע ן אוי ף הינט ן או ן פערד , אבע ר קײנמא ל הא ט זי ך קײנמא ל ניש ט געגלויבט , א ז ז י אי ז ניש ט געקענ ט פאס ן אוי ף דערװאקסענע . לויפנדי ק אי ר פינגע ר אויפ ן אונטע ר זײ ט פו ן אים , הא ט ז י דערגרײכ ט דע ם באזע ם פו ן זײ ן שמאָק , װא ם ז י הא ט געהאלט ן מי ט גרויםע ר זארגן , װײ ל ז י הא ט ניש ט געהא ט קײ ן אנונג , װ י פײװלי ק או ן שװער . זי האָט געלאָפֿן מיט די פֿינגער אויף זײַן לענג, און האָט מיט אינטערעסע באַמערקט זײַן זייַדיקע געוועב, גלײַך ביז צום שפּיץ, וואָס זי האָט זיך לײכט געטראָגן; און דערנאָך, דערשטוינט פון איר אייגענעם דרייסטקייט, האָט זי זיך אַ ביסל צוריקגעצויגן צו נעמען זיין פּעניס פעסט, בערך האַלב וועג, און אים אַראָפּגעצויגן, אַ ביסל סטרויערן, ביז זי פּעלץ אַז עס קוים אָנרירן איר לאַבי.

וויאזוי האט זי געדארפט וויסן וואס פאר א שרעקליכע טעות זי מאכט? צי האָט זי אָנגעטאָן דאָס אומרעכט? צי האָט זי צו שווער געקוועטשט? ער האט ארויסגעלאזט א געשריי, א קאמפליצירטע סעריע פון ​​יסוריםדיקע, אויפהויבענע וואקאלן, א קלאנג, וואס זי האט אמאל געהערט אין א קאמעדיע, ווען דער קעלנער, וועבט זיך פון זייט צו זייט, האט זיך ווי צו אראפגעלאזט א ריזיגע הויפן זופ שיסלען.

זי האט זיך דערשראקן געלאזט ווי עדווארד, שטייענדיק אויף מיט א פארוואונדערטן בליק, זיין מוסקולארן רוקן האט זיך פארבויגן אין קאנוואליעס, אויסגעגאסן גאט אויף איר, אין שטארקע אבער פארשווינדענע קוואנטיטעטן, אנגעפילט איר פּופּיק, באדעקט איר מאָגן, טייך און אפילו אַ טייל פון איר גאָמבע. קניפּ אין וואַרעם, וויסקאַס פליסיק.

22. שרייבן געשלעכט סינז. JOYCE CAROL OATES, בלאָנדע

אײנער פֿון זײ האָט זי אַרײַנגעשטויסן אױפֿן קאַלטן פֿײַכטן זאַמד, צוגעפּאַסט װי בלאָטע. זי האט זיך געקעמפט, געלאכט, איר רויט קלײד איז צעריסן געװארן, איר גאַרטל גאַרטל און די שװאַרצע שנירטע הייזעלעך זײַנען געװען פֿאַרדרײט... מיט די ליפּן פֿול מיט איבערראַשונג, האָט קאַס טשאַפּלין זי אָנגעהויבן קושן, צערטלעך, דערנאָך מיט אַ גאַנצן דרוק, און מיט דער צונג. װי ער האט זי קײנמאל ניט געקושט. אזוי לאנג. נארמא דזשין האט אים פארצווייפלט אנגעכאפט, ארומגעוויקלט אירע געווער ארום זיין קאפ, עדי ג האט זיך אראפגעקניפט נעבן זיי און געפאמבלט מיט די הייזעלעך, זיי עווענטועל אראפגעריסן. ער האט זי געשלאגן מיט בעריקע פינגער און דערנאך געקושט צװישן אירע פיס מיט זײן בקיצער צונג, זיך געריבן, געשטאפט, געשטאפט, אין א ריטם װי א ריזיגן דויפס, נארמא דזשין׳ס פיס האבן זיך פארצווייפלט ארומגעדרייען ארום זיין קאפ און אקסלען, ווען זי האט אנגעהויבען צו באקען די היפּס. , הייבט זיך אן צו קומען. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

23. לאָראַן גראָף, אַרקאַדיאַ

איר מויל אריבערגעפארן אַראָפּ, דעמאָלט ווייַטער. ער האט אנגערירט דעם אויבערשטן פון איר קאפ, איר שװערע שאַרבן אונטער אירע נאסע האָר, און זי מילד אַרױפֿגעצויגן. ער האָט געוואָלט פּאַמעלעך, וואַרעמקייט, קושן. זי האט אבער נישט געװאלט. זי האָט עס געכאַפּט כאָטש עס איז נאָך נישט גאָר גרייט; זי איז אויך נישט געווען, זי איז געווען טרוקן, נאָך קאַלט. זי האט זיך אבער א ביסל באװעגט, זיצנדיק איבער אים, און נאך א פאר מינוט האט ער גענומען די בײנער פון אירע דיך און זיך ארײנגעצויגן ביז ער האט זיך אין גאנצן באװעגט. זי האט װידער צוגעדריקט איר קערפער צו זײן ברוסט און איר מויל האט ענדלעך געפונען זיין. ע ר הא ט זי ך פארשטעל ט א שטיל ע גא ס שײנ ט מי ט ליכט , מיליאנע ן נפשו ת װארעמ ע או ן הערנדי ק צו ם רעגן ן אי ן זײער ע בעט ן . ער האָט נישט געקאָנט אָפּטאָן די אױגן פֿון איר פּנים, אירע פֿאַרמאַכטע אױגן, די קלײנע שאָל פֿון איר אויער, די שראַם אין איר נאָז, װוּ דער שפּינדל איז געװען, איר דינע, בלײכע אונטערשטע ליפּ צוגעדריקט צו אירע צײן. ער איז געווען נאָענט, אָבער געהאלטן צוריק ביז לעסאָף זי שושקעט, "גיי." איך קען נישט קומען.

24. שרייבן געשלעכט סינז. LAUREN GROFF, "פאַטעס און פוריעס"

אָבער זיין פרוי האָט געזאָגט: העלא, האר לאַנסעלאָט, איר זענט אַ העלדיש באָכער. קום ארויס און קעמפן״. און וואָס אַ ווונדערלעך וועג צו זיין גאָר וואך, זיין ווייב שטראָם אים, שושקען צו די ניי ריטער, אים וואַרעם מיט איר אָטעם, דערציילט אים ווער ער איז? זשעני. לאָטטאָ האָט דאָס שוין לאַנג געוואוסט אין די ביינער. זינט ער איז געווען אַ קליינטשיק יינגל, געשריגן אין אַ שטול, געמאכט דערוואַקסן מענטשן רייטלענ און וויינען. אבער ווי פייַן עס איז צו באַקומען אַזאַ באַשטעטיקונג, און אַפֿילו אין אַזאַ אַ פֿאָרמאַט. אונטער א גאלדענער סטעליע, אונטער א גאלדענער װײב. דעמאָלט אַלץ איז גוט. ער האט געקאנט זײן א דראמאטורג.

ער האט צוגעקוקט ווי לאטא, ווי ער האט געטראכט, זיך אויפגעשטעלט אין זיין מאכ-אפ און רעקל, זיין דאבלעט שוויצט, אטעמט שווער, א ברום האט זיך אינעווייניג ארויסגעריסן, ווען דער עולם האט זיך אויפגעהויבן מיט אפלאדיס. גײַסטיק האָט ער פֿאַרלאָזט זײַן לײַב, געמאַכט אַ ביכעלע בויגן און איז אויף אייביק דורכגעגאַנגען די פֿאַרשלאָסענע טיר פֿון דער וווינונג.

גאָרנישט זאָל האָבן געווען לינקס. און נאָך עטלעכע מין פון לאָטאָ בלייבט. באַזונדערס, נײַ, אונטער זײַן ווײַב, וואָס האָט דאָס פּנים אַרויפֿגעגליטשט אויפֿן מאָגן, אַרײַנגעשטויסן דאָס שטריקל פֿון איר שטריק אַחוץ, אים אַרומגענומען. זיינע הענט האָבן געעפנט איר קיטל צו אַנטפּלעקן אירע בייבי-ווי בריסט, איר גאָמבע איז אויפגעהויבן צו זייערע שפּיגלדיקע קערפּער. ז י הא ט געזאג ט : אוי ף גאט , אי ר פויסט ן הא ט אי ם שטאר ק געשלאג ן אי ן ברוסט , זאגנדי ק : דו ביסט איצט לאנצעלאט . לאָטטאָ איז ניט מער. לאָטטאָ איז אַ קינד 'ס נאָמען, און איר זענט נישט אַ קינד. איר זענט אַ גענעם פון אַ בריליאַנט דראַמאַטורג, Lancelot Satterwhite. מיר וועלן מאַכן עס פּאַסירן."

אויב עס וואָלט מיינען אַז זיין פרוי וואָלט ווידער שמייכלען צו אים פון אונטער איר בלאָנדע וויעס און זיין פרוי וואָלט פאָר אים ווי אַ פרייז קאָווגירל, ער קען טוישן. ער האט געקאנט װערן װאם זי װיל. ניט מער אַ דורכפאַל אַקטיאָר. פּאָטענציעל דראַמאַטורג. ער האט זיך געפילט ווי ער וואלט אנטדעקט א פענצטער אין א טונקעלער שאַפע פארשפארט הינטער אים. און עטלעכע אנדערע ווייטיק, אָנווער. ער האט צוגעמאכט די אויגן און זיך אריבערגעצויגן אין דער פינצטערניש צו דעם, וואס נאר מאטילדא האט אזוי קלאר געזען.

25. טשאַרלעס באַקסטער, נשמה סטילער

א האלבע שעה שפעטער האט זיך די אויגן צוגעמאכט, דעמאָלט פּלוצלינג געעפנט, טרערן און שווייס דריפּן אויף איר, ער רופט איר נאָמען, און אין ענטפער, דזשאַמיע קומט אין דער זעלביקער צייט מיט אים. דער אויסדרוק אויף איר פּנים איז איינער פון פאַרגעניגן געמישט מיט גרויל און יבערראַשן. מיט א מאמענט שפעטער — שפאצירט זי אן אין א שנעלן שאקלדיקן געלעכטער — קוקט ער איר אריין אין די אויגן און שטעלט זיך פאר , אז איר גייסט , אן וויסנדיג ווי אדער פארוואס , האט מיטאמאל נישט געפאלגט דעם שוועריגקייט , וואס האט עס קאנטראלירט . איר נשמה, ניט מער אַ מיטאָס, אָבער איצט אַ פאַקט, רייזאַז איבער איר גוף. ווי א קליין מעטאלן פויגל נישט געוואוינט צו פליען, נישט זיכער אין איר באוועגונג, הויבט זיך אויף און פאלט איר נשמה, דערשראקן פון די הויכקייטן און וואס זי זעט, אבער אויך דערציטערט צו האבן חתונה געהאט מיט אים אפאר סעקונדעס, פונקט פאר ווי אזוי צוריק צוזאמפאלן. צו דער ערד.

26. שרייבן געשלעכט סינז. JOHN CASEY, "ספּאַרטינאַ"

ער האט געדרײט דעם קאפ אזוי, אז זײן באק איז געװען צוגעדריקט צו איר. ער האט דערפילט אירע מוסקלען באוועגן זיך ווייך — זי האט נאך מער געטראכט ווי זי קומט ; װע ן ע ס אי ז געקומע ן נאענט , אי ז ע ס געװאר ן א אײנציקע ר מאסקל , װ י בײ ם פיש , אל ץ באװעג ן זי ך אי ן אײ ן גאנ ץ גלײכצײטיק , שימערנדי ק או ן געבויגענע , פו ן קין ן בי ז עק .

זיין מיינונג איז געווען האַלב אין איר. ע ר הא ט געפיל ט א ז אי ר נא ך לויזע ר גלײ ך דריפ ט — בלוי ז טײלמא ל האב ן קלײנ ע שװערי ם פו ן שטראם , ז י שװערע ר געצויג ן , טראגנדי ק צו ם שטראם .

די יאַמ - פלייץ רויז צו די שפּיץ.

ער האט געפילט, אז זי גײט אין אים ארײן דורכן שטערן: די קראפט פון איר קערפער, װי זי װאלט ארויפגעשווימען, דערנאך די אויסגלייכן, ווען זי האט זיך אויסגעשטרעקט צו כאפן די ברעכן, ריידינג אויף א כוואליע גרעסער ווי זי האט געטראכט, געכאפט אין דעם רעש.

ער האט עס דערפילט — זי האט א מאמענט מורא געהאט — ער האט עס נישט געהערט, נאר ער האט דערפילט איר בלוטיקן, װי אירע ליפן זענען צוגעדריקט צו זײן אפענעם שטערן. דא ן הא ט ז י זיפצ ט — ע ר הא ט געפיל ט אי ר קערפע ר באװעג ן זיך , װ י אי ר מוי ל הא ט זי ך איבע ר אינגאנצ ן געעפנ ט — ז י הא ט זי ף געלאז ט או ן זי ך געלאז ט טראמען .

נאך א װײל האבן זײ זיך אריבערגעצויגן אין באנק, װי אנטלויפן פון פארפלייצונג. ז ײ זײנע ן ארויפגעקראכ ן העכער ע אויפ ן טיש , אוי ף דע ר ספארטינע . ער האט זיך אװעקגעזעצט אויםבויגן די שנירלעך, און אלזי איז ארויפגעקראכן אויף זײן רוקן, װי דאס קריכן איז איר נישט גענוג. ער האט ארויסגעשלעפט די פיס פון די הויזן און פון זײ געמאכט א בעט אויף לאנגע פארפלאכטענע שטאמען.

אל ץ אי ז געװע ן ליכטיק ר װ י אי ן שטרא ם — ארום , האב ן ד י גלאט ע שפיצ ן פו ן דע ר ספארטינע , געשפיגלט , דא ס פלאכ ע שאטנםלאזע ר שטערניש .

ער האט זיך דערגרײכט אונטער איר רוקן אויסצוגלײכן די צעבראכענע שטאמען. אַ מאָמענט האָט ער דערפֿילט, ווי זי האָט דערפֿילט זײַן גוף, ווי זי האָט אים רעגיסטרירט, זײַנע אינערלעכע קלאַנגען, זייער אויסערלעכע כוואַליע, דערגרייכנדיק זיך צו איר. או ן דא ן זענע ן ז ײ בײד ע ארײנגעפאל ן אי ן זײער ע דרינגענדיקע , איבערלײגנדיק ע שטערונגען , װ י כװאליע ם פו ן באזונדער ע שטורעם , ערשט , פארװאקם ן או ן דערנא ך פארשטארקן .

זיי זענען געלעגן אומבאוועגלעך אין זייער גרוב פון גרוי ליכט. איר באק האט זיך צוגעדריקט קעגן אים. ער האט נישט געהאט קײן אנונג, װאס פאר א אויסדרוק זי האט איצט אויף איר פנים — אפשר האט זי געשמײכלט, אפשר האט זי זיך צו־אויפגעקומען, אזוי װי זי האט פון זיך געלאכט נאכדעם װי זי האט געשריגן.

זי האט אויסגעדרייט דעם קאפ און אים געקושט אויף די ליפן. דאָס האָט אים נישט קלאָר געמאַכט. באלד װעט זי אנהויבן רײדן.

זי איז אבער געבליבן שטיל. זי איז ניט געגאנגען צו קומען צוריק אַזוי גרינג. ער האט געכאפט נאך א געפיל פון דער שווערער שטילקייט פון זייערע קערפער. דא ס מא ל האב ן ז ײ בײד ע — ניש ט געוװםט , װא ס א נאריש ע שפיל ז ז י הא ט געשפיל ט — זײנע ן ז ײ בײד ע געכאפ ט געװארן , שװע ר אראפגעקלאפ ט או ן געטראג ן דא ס װײט . ז ײ זײנע ן בײד ע געװע ן איבערגערים ן מי ט טרויער .

27. דוד לאָדזש, גן עדן נייַעס

מאָרגן איז דער צימער געװען ליכטיקער און אײדער זײ האָבן אָנגעהױבן, האָט מען געטרונקען אַ האַלבע פֿלאַש װײַס װײַן פֿונעם מיניבאַר. יאָלאַנדאַ איז געווען דרייסט און מער ווערבאָוס. "הייַנט איז נאָך נאָר פאַרבינדן, אָבער ינ ערגעצ ניט איז אַוועק לימאַץ, מיר קענען פאַרבינדן ווו נאָר מיר וועלן, ווי מיר וועלן, אָוקיי? און עס דאַרף ניט זיין נאָר דיין הענט, איר קענען אויך נוצן דיין מויל און צונג. ווילסט מײַנע בריסט זויגן? גיין פאָרויס, פאָרזעצן. דאס איז גוט? אקעי, איך בין צופרידן. קען איך דיר זויגן? צי ניט זאָרג, איך וועט קוועטשן עס אַזוי שווער און עס וועט האַלטן איר. פייַן. אָפּרוען. איז עס פייַן? פייַן. פון קורס איך ווי טאן עס. זויגן און ליקינג זענען זייער פּרימיטיוו פּלעזשערז. פון קורס, עס איז גרינג צו פֿאַרשטיין וואָס אַ מענטש לייקס, אָבער פֿאַר פרויען אַלץ איז אַנדערש, עס איז אַלע פאַרבאָרגן ין, און איר דאַרפֿן צו קענען צו נאַוויגירן, אַזוי לעקן דיין פינגער און איך וועט ווייַזן איר. ער איז געווען שאַקט, דערשטוינט, די פּלוצעמדיק אַקסעלעריישאַן האט אים כּמעט פיזיקלי פארוואנדלען אין אַ טאַבו-פֿרייַ פראַנקנעסס פון ווערטער און דזשעסטשערז. אבער ער איז אויך צופרידן. ער האט זיך אנגעהאלטן מיט אלע כוחות. — װעלן מיר הײנט מאכן ליבע? — האט ער געבעטן. "דאָס איז ליבע, בערנאַרד," זי געזאגט. — כ׳האב א גרויםע צײט, און דו? ― יאָ, אָבער איר פֿאַרשטײט װאָס איך מײן.

28. שרייבן געשלעכט סינז. OSCAR HIJUELO, "די מאַמבאָ מלכים סינג ליבע לידער"

 

שמײכטיק האט ער איר געװיזן זײן פינגא, װי מ׳האט זי אומגערופן אין זײן יוגנט. ער איז געזעסן אויפן בעט אינעם ספּלענדור האטעל און זיך צוגעבויגן אין די שאטן, װען זי איז געשטאנען בײ דער באד־טיר. און נאָר קוקנדיק אַף איר שײנעם נאַקעטן קערפּער, נאַס פֿון שווייס און גליק, האָט אים װידער אַ שװער געמאַכט זײַן גרױסן פּיצל. ד י דאזיק ע זאך , װא ס הא ט געברענט , אי ן ד י ליכטי ק פו ן פענצטער , אי ז געװע ן געדיכט ע או ן פינצטער , װ י א בוים־צװײג . עס איז אין יענע טעג געוואַקסן ווי אַ ווייַנשטאָק צווישן די פיס, האָט זיך אויפגעהויבן אין אַ שטאַרקן אָדער וואָס האָט פּונקט צעטיילט זיין גוף, און איז אויפגעוואקסן העכער ווי די אויסגעשפּרייטע אויבערשטע צווייגן פון אַ בוים, אָדער, ווי ער האָט אַמאָל געטראַכט, קוקנדיק אויף אַ מאַפּע פון ​​אַמעריקע. , ווי די לויפן פון די מיסיסיפּי טייך און זייַן טריביאַטעריז.

― קום אַהער, ― האָט ער איר געזאָגט.

יענע נאַכט, ווי פילע אנדערע נעכט, ער אַנראַלד די צעמישט שיץ, אַזוי זי קען ווידער פאַרבינדן אים אין בעט. און באלד האט וואננע וויין געריבן איר נאסע בונד קעגן זיין ברוסט, מאגן און מויל, און שטראנדן פון אירע געפארבטע בלאָנדע האָר האָבן זיך אויסגעגליטשט צווישן זייערע ליפּן בעת ​​זיי האָבן זיך געקושט. דערנאך האט זי זיך דערויף געזעסן און זיך געשאקלט אהין און צוריק ביז אלעס אינעווייניג איז געווארן פארדרייצט און הייס און זייערע הערצער האבן געפלאצט (געקלאפט ווי קאנגא דרומז) און זיי זענען געפאלן, אויסגעמאטערט, גערוט ביז זיי זענען גרייט פאר נאך, זייער די ליבשאפט איז געגאנגען אין קרייזן אהין און צוריק. . דער קאָפּ פון מלך מאַמבאָו איז ווי די ניגון פון אַ ליבע ליד.

29. ETHAN KANIN, "מיר זענען די נאַכט טראַוועלערס"

איך זאג גארנישט. אַנשטאָט, איך קער זיך איבער אין בעט, שטעקט זיך און ריר איר, און ווייַל זי איז יבערראַשן, זי דרייט זיך צו מיר. ווען איך קוש איר, איר ליפן זענען טרוקן, רירנדיק מיינע, אַנפאַמיליער, ווי די אָקעאַן שטאָק. אבער דעמאָלט די ליפן געבן זיך. זיי ברעכן זיך. אי ך בי ן אי ר אי ר מויל , או ן דארט , נא ך באהאלט ן פו ן דע ר װעלט , װ י ד י חורבו ת הא ט פארגעם ן א טײל , נאס ט — האר ! איך האָב אַ געפיל פון נס. איר צונג שטעקט פאָרויס. איך אליין ווייס דעמאלט נישט וואספארא מענטש איך בין, מיט וועמען איך ליג אין די הענט. איך געדענק קוים איר שיינקייט. זי רירט מיר אין ברוסט און איך ביס לייט איהר ליפ, שטעל א נעץ אויף איר באק און דערנאך קוש איר. זי מאכט עפעס װי א זיפץ. "פראַנק," זי זאגט. "פראַנק." איצט זענען מיר פאַרפאַלן אין די ים און דיזערץ. מיין האנט געפינט אירע פינגער און קוועטשט זיי, ביינער און טענדאַנז, שאַרפע זאַכן.

30. שרייבן געשלעכט סינז. JANET WINTERSON, "געשריבן אויף דעם גוף"

זי בויגט איר קערפער ווי א שטרעקנדיקע קאַץ. זי רײבט מיר איר קוצע אין פנים, װי א פויל בײם טויער. זי שמעקט ווי דער ים. עס סמעללס ווי די שטיין פּאָאָלס פון ווען איך איז געווען אַ קינד. זי האלט דארט א שטערן. איך זיץ זיך אראפ צו פארזוכן דעם זאלץ, לויפט מיט די פינגער אויפן ברעג. עס עפֿנט זיך און פֿאַרמאַכט זיך װי אַ ים־אַנימאָנע. יעדן טאָג איז זי אָנגעפילט מיט פרישע כוואַליעס פון מעלאַנכאָליע.

"געשריבן אויף דעם גוף"

31. פעטער קערי, שטייער אינספעקטאר

ער האט אנגערירט איר שטערן צװישן אירע אױגן און געלויפט מיט זײן פינגער אויף דער ליניע פון ​​איר נאז. "איך וועל מאַכן ליבע צו איר 100% בעשאָלעם."

זי האט זיך קײנמאל נישט פארגעשטעלט, אז דו קענסט זאגן די װערטער און נאך פילן צערטלעכקײט, אבער איצט איז זי געלעגן אויף איר זײט און ער איז געלעגן אויף זײן, און ער האט געהאט די קלארע בלויע קאטש־פרײז־אויגלעך און די שיטע קלײנע קנייטשן ארום די אויגן.

"איז עס 100 פּראָצענט?" — האט זי געפרעגט.

"עס איז זיכער?"

"המ?"

"טוט דאָס ויסקומען זיכער?"

- דזשאַק, טאָן ניט.

"זאָרגט נישט. איך וועל האַלטן מיין וואָרט. איז עס זיכער?"

— אוודאי.

זי האט אים דערלויבט זי אויסצוטײלן און שלאפן איר געשװאלענע קערפער. גאָט, האָט זי געטראַכט, אַזױ שטאַרבן מען.

— איז דאס שײן פאר דיר? "אָ יאָ," ער געזאגט. "איר שייַנען ..."

ז י הא ט אי ם אנגעהויב ן קושן , א קוש ן זײ ן ברוסט , אי ם גענומען
אין ווייך, עפּל-זיס האָר בשעת דיסקאַווערד אַ קרייווינג פֿאַר די סענץ און טעקסטשערז פון מענטשן ס הויט.

"נעם אַ קאַנדאַם," זי געהערט זיך זאָגן.

"ביסטו זיכער?"

"מממ."

— איך פארשטיי.

"איך בין משוגע," זי געזאגט.

שטייער אינספעקטאר

32. שרייבן געשלעכט סינז. JAMAICA KINCADE, לוסי

ביי פערצן האב איך אנטדעקט אז די לשון האט נישט קיין אמת'ע טעם. איך האב געזויגן די צונג פון א ײנגל מיטן נאמען טאננער, און איך האב געזויגן זיין צונג, ווייל איך האב ליב געהאט ווי זיינע פינגער האבן געקוקט אויף די פיאנא קיז, ווען ער האט עס געשפילט, און איך האב געפעלן ווי ער האט געקוקט פון הינטן ווען ער איז געגאנגען. דורך די פּאַסטעך, און ווען איך בין געווען לעבן אים, איך לייקט ווי ער האָט געשמעקט הינטער זיין אויערן.

ד י דרײ זאכ ן האב ן געפיר ט צ ו אי ך בי ן געשטאנע ן אי ן זײ ן שװעסטער ס צימער (זי ר אי ז געװע ן מײ ן בעסטע ר פרײנד) , צוגעדריק ט מײ ן רו ק צ ו דע ר פארמאכטע ר טיר , או ן געזויג ן ד י צונג . עמעצער זאָל מיר זאָגן, אַז ס'איז דאָ אַנדערע זאַכן צו זוכן אין אַ צונג, ווי זײַן געשמאַק, ווײַל דאַן וואָלט איך נישט געשטאַנען און זויגן די אָרעמע טאַננער צונג, ווי דאָס וואָלט געווען די אַלטע פֿרויען שמחה מיט אַלע זיינע טעמים. און עס איז גאָרנישט געבליבן אַחוץ אייז. איך האָב געזויגן, האָב איך געטראַכט: געשמאַק איז נישט עפּעס וואָס מען זוכט אויף דער צונג; ווי עס מאכט איר פילן איז וואָס עס ס אַלע וועגן. איך פלעג ליב האָבן צו עסן געקאָכט קו צונג געדינט אין אַ סאָוס פון לימענע זאַפט, ציבעלע, קיוקאַמערז און פעפער; אָבער אפילו אַ קו ס צונג האָט ניט קיין פאַקטיש געשמאַק. עס איז געווען דער סאָוס וואָס האָט געמאכט די קו ס צונג אַזוי געשמאַק. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך.

לוסי

33. מרים גאָרדאָן, הוצאות

ער האָט אַרײַנגעטאָן זײַן קאָפּ צװישן מײַנע פיס, מיך ערשט געכאַפּט. זיין באָרד איז געווען אַ ביסל גראָב אויף מיין ינער דיך. דערנאָך האָט ער געשלאָגן מיט זײַנע ליפּן, דערנאָך מיט זײַן צונג. כ׳האב געמוזט שרײען אין פארװאונדערונג, אין דאנקבארקײט פארן ריר אויפן ריכטיגן ארט. עפעס בין איך שטענדיג דאנקבאר ווען א מאן געפינט דאס ריכטיגע פלאץ, אפשר ווייל ווען איך בין געווען יונג, האבן אסאך פון זיי האלטן געטראפען דעם אומרעכט ארט, אדער א סעריע פון ​​אומרעכט פלעצער, אדער בכלל נישט קיין ארט. עס איז אַ מאָדנע געפיל: דאנקבארקייט און הונגער. מײַן הונגער האָט זיך געצערנט. דאָס האָט זיך אויך געפֿילט ווי אַ שטראָף. כ'האָב געטראַכט וועגן דעם וואָרט "טרום", עפּעס צווישן אַ קלאַפּ און אַ ברומען. אי ך הא ב געזע ן ד י פלאמען , װא ס האב ן געפרװו ט כאפ ן פײער ; איך האב עס געהערט, איך בין עפעס האָטעל, א זאך , װא ס אי ך הא ב געפרװו ט דערגרײכ ן , או ן ס׳אי ז שטענדי ק געװע ן ד י סכנה , א ז אי ך װע ל אי ם פארפעלן , אי ך װע ל ע ם ניש ט געפינען , אדע ר אי ך װע ל ע ם ניש ט באהאלטן . דער שרעקלעכער מאמענט ווען דו האסט מורא אז דו וועסט נישט מצליח זיין, וועסטו עס פארלירן, עס וועט נישט ארבעטן, עס וועט נישט ארבעטן פאר דיר, עס איז אוממעגליך, און דו ביסט זייער, זייער פארצווייפלט. גלײכצײטי ק װילסט ו בלײב ן אוי ף דע ם פארצװײפלט ן פלא ץ... גלײכצײטי ק זאג ט זי ך זי ך א ז ד ו בים ט כמע ט דא , דו ביסט כמעט דארט , קענסט זי איצט נישט פארלירן , האלט ווייטער , ווארט נאך א ביסל . איר זענט כּמעט דאָרט, איך איך וויסן דעם, טאָן ניט געבן אַרויף, איר קענען נישט פאַרלירן עס. און פּלוצלינג ביסטו דאָרט.

עקספּענסעס

34. שרייבן געשלעכט סינז. JAMES SALTER, ספּאָרט און פאַרווייַלונג

זי איז אין אַ גוטן שטימונג. זי איז זייער שטיפעריש. ווען זיי אַרייַן איר בנין, זי ווערט די סעקרעטאַרי. זיי זענען געגאנגען צו דיקטירן עטלעכע אותיות. טאַקע יאָ? זי לעבט אַליין, מודה זי, דרייט זיך אויף די טרעפּ. איז דאָס אַזוי, זאָגט דער באַלעבאָס. Ui . אין צימער קלײדן זײ זיך אַלײן אױס, װי רוסן אין אַ באַן־אָפּטייל. דערנאָך ווענדן זיי זיך צו זיך.

"אַה," זי מורמלט.

"וואס?"

"דאס איז אַ גרויס שרייַבמאַשין '.

זי איז אזוי נאס, װען ער לײגט די קישנס אונטער איר גלענצנדיקן בויך, אז ער גײט זיך גלײַך אין איר אַרײַן אין אײן לאַנגן געשמאַקן שלאָג. זיי אָנהייבן פּאַמעלעך. ווען ער איז נאָענט צו קאַמינג, ער פּולז אויס זיין פּאָץ און לאָזן עס קיל. דעמאָלט ער סטאַרץ ווידער, גיידינג עס מיט איין האַנט, פליסנדיק עס צוזאמען די זעלבע שורה. זי הייבט אן דרייען די היפּס און שרייען. עס איז ווי צו דינען אַ משוגע מענטש. צום סוף נעמט ער עס ווידער ארויס. בשעת ער ווארט, רואיק, נישט געאיילט, פאלט זיין בליק אמאל און דא אויף די שמירעכץ - איר פנים קרים, לאגלען אריין שאַפע ... זיי דיסטראַקט אים. זייער בייַזייַן מיינט ווי ינטימידייטינג ווי זאָגן. זיי אָנהייבן ווידער און דאָס מאָל האַלטן זיי נישט, ביז זי שרייט און ער פילט זיך קומען אין לאַנג, ציטערניש מאַך, דער קאָפּ פון זיין האָן פילז ווי עס רירט ביין. זיי ליגן אויסגעמאַטערט, זייט ביי זייט, ווי זיי וואָלטן נאָר פאַראָרקט אַ גרויסן שיפל צום ברעג.

"עס איז געווען דער בעסטער זאַך טאָמיד," זי זאגט לעסאָף. "בעסטער."

ספּאָרט און פאַרווייַלונג

35. STEPHEN ELLIOTT, מיין כאַווערטע געקומען צו שטאָט און שלאָגן מיר

איך מאך איר א גלעזל קאווע. זי שטײט בײם פענצטער און קוקט פארזיכטיק דורך די בלינדן אויף דער גאס. איך קריך צו איר אויף די קני. זי קוקט אויף מיר סקעפּטיש. "איר קען נישט געבן מיר וואָס איך ווילן אין אַ מיליאָן יאר," זי זאגט. זי לײגט א פוס אויפן שטול, װײםט צו איר מײן פנים און זאגט מיר װאו צו לעקן און װאם צו זויגן. "דאָס איז ווו מיין מאַן פאַקס מיר," זי זאגט. איך קריין מיין האלדז ווי ער הייבן זיך אונטער מיין גאָמבע, אַרומגערינגלט מיט מיינע פיס. ― שטײט ― זאָגט זי און שטופּט מיך אַװעק. גענומען אַוועק איר שפּיץ און רעקל. זי ווערט פעט. — מײנט איר, איך בין די שענסטע פרוי?

― יאָ, זאָג איך. מיר גיין דורך די מאָושאַנז. די קומענדיגע פערציק מינוט האב איך זי פארגעניגען מיט מיין צונג ביז מיין מויל איז געווען טרוקענע און ווייטיקדיק.

זי שמעקט מיר עטלעכע מאָל אויף דער קאַנאַפּע, און פֿאַר אַ מאָמענט איך טראַכטן עס וועט אַרבעטן. איין טאג האט זי מיך באזונדערס שווער געשלאגן און איך שפיר אז מיין אויג הייבט זיך ווידער אן צו שוועלן און זי שטעלט זיך אפ. ― לײג זיך אַװעק אױפֿן בעט ― זאָגט זי. "מיין מאַן וויל נישט אַז איך זאָל טאָן דאָס." זי גליט זיך איבער מיר. איך בין דאָך אָן שוץ. גאָרנישט איז זיכער. זי שפרינגט איבער מיר. ווי צו באַקן. זי זאגט, "טעאָ, טייַער." זי כאפט מיינע הענט און לייגט זיי אויף אירע היפּס. זי ליגט אויף מיר, בײסט מיך לײכט. איך כאפ אירע פיס און שווייג. אירע בריסט קעגן מיינע בריסט. דאס איז געשלעכט. עס איז קיין פאַקטיש סאַקאָנע. אויב איך שריי גענוג הויך, זי וועט האַלטן, און לאָזן אונדז מיט גאָרנישט. און אז איך זאג אז איך עקזיסטירט נאר כדי איר צו הנאה האבן, מיין איך עס נישט. און ווען זי דערציילט מיר ווי שיין זי איז, עס איז ווייַל זי גלויבט עס נישט. אדער אז זי זאגט אז זי מוז מיר באשטראפן און פרעגט אויב איך האב מורא, מיינט זי עס נישט. דאָס איז נישט וואָס מיר מיינען.

מײַן כאַווערטע איז געקומען אין שטאָט און האָט מיך געשלאָגן

36. שרייבן געשלעכט סינז. PAULO CUELLO, "עלף מינוט"

"זיצט מיט די פיס באַזונדער."

ז י הא ט געפאלג ט — מאכטלאז ע בחירה , אונטערגענדיג , װײ ל ז י הא ט געװאל ט זײן . זי האט געזען אז ער קוקט צװישן אירע פיס, ער האט געזען אירע שװארצע הויזן, אירע לאנגע שטאקן, אירע שיך, ער האט זיך געקאנט פארשטעלן אירע שענק־האערן, איר דזשענדער.

'שטיי אויף!'

זי איז אויפגעשפרונגען פון איר שטול. זי האט געהאט צרות מיט זיך שטײן גלייך און האט זיך דערזען אז זי איז שיכורער װי זי האט געטראכט.

"קוק נישט אויף מיר. האַלטן דיין קאָפּ אַראָפּ, רעספּעקט דיין בעל! אײדער זי האט געקאנט אראפנידערן דעם קאפ, האט זי דערזען א דינע בײטש װערט ארויסגענומען פון דער װאליזער און דאן קנאקט זיך דורך די לופט, װי ער װאלט געהאט אן אײגענעם לעבן.

'טרינקען. האַלטן דיין קאָפּ אַראָפּ, אָבער טרינקען.

זי האט געטרונקען נאך אײן, צװײ, דרײ גלעזלעך װאדקע. איצט איז דאָס נישט נאָר טעאַטער, דאָס איז געווען דער פאַקט: די קאָנטראָל איז געווען אויס פון איר קאָנטראָל. זי האט זיך געפילט ווי א אביעקט, א פשוטער געצייג, און אזוי אומגלויבליך, האט דאס געפיל פון אונטערגעגעבנקייט איר געגעבן א געפיל פון פולשטענדיקע פרייהייט. ז י אי ז שוי ן ניש ט געװע ן קײ ן מלמד , ד י װא ס לערנט , טרײסט , הערט , װידויענישן , ד י װא ס זארגן ; אין פראָנט פון דעם מענטש ס אָסאַם מאַכט, זי איז געווען נאָר אַ מיידל פון די ינלענדיש פון Brazil.

'טו אויס דיינע קליידער.'

דער סדר איז געווען פּלוצלינג איבערגעגעבן, אָן אַ שפּיצל פון פאַרלאַנג, און נאָך, וואָס קען זיין מער עראָטיש. מארא האט אראפגעלאזט דעם קאפ אין יראת שמים, אויפגעקנעפלט איר קלײד און עס אראפגעלאזט אויפן דיל.

מע דאַרף באַשטראָפֿט װערן. ווי אַרויספאָדערן אַ מיידל דיין עלטער אַנטקעגנשטעלנ מיר? דו מוזט קניען פאר מיר!

מאַריאַ האָט געוואָלט אַראָפּקנייען, אָבער דער בייטש האָט זי אָפּגעשטעלט; ער האט צום ערשטן מאל אנגערירט איר פלײש — אירע הינטן. ס׳האט געשטונקען, אבער װי נישט איבערגעלאזט קײן צײכן.

— האב איך דיר געזאגט אז דו זאלסט זיך ארויפשטעלן אויף די קני?

'ניין.'

דער בײטש האט װידער א געשלאגן אין איר הינטן.

"זאג, 'ניין, האר!'

אן אנדער סטינגינג בייַטש. אַ שפּאַלטן רגע איז איר אײַנגעפֿאַלן, אַז זי קען דאָס אָדער איצט אָפּשטעלן, אָדער באַשליסן צו גיין דערפֿון, נישט צוליב דעם געלט, נאָר צוליב דעם, וואָס ער האָט געזאָגט דאָס ערשטע מאָל — אַז דו וועסט זיך אַליין וויסן נאָר דעמאָלט, ווען גיין ווייַטער פון דיין לימאַץ.

און עס איז געווען נײַ, עס איז געווען אַן אַדווענטורע, און זי האָט שפעטער געקענט באַשליסן צי זי וויל פאָרזעצן, אָבער אין דעם מאָמענט איז זי שוין נישט געווען קיין מיידל מיט דרײַ צילן אין לעבן, וואָס האָט פרנסה מיט איר גוף, וואָס האָט זיך באַקענט מיט אַ מענטש וואָס געהא ט א אפענע ם פײע ר או ן אינטערעםאנט ע געשיכטע ן צ ו דערצײלן . דאָ זי איז געווען אַ קיינער, און זייַענדיק אַ קיינער מענט זי קען זיין אַלץ זי אלץ געחלומט פון.

— נעם ארויס די איבעריקע קלײדער. און גיין צוריק און צוריק אַזוי איך קענען זען איר.

זי האט װידער געפאלגט, אראפגעלאזט דעם קאפ און נישט געזאגט קײן װארט. דער מאן וואס האט זי נאכגעקוקט, נאך אינגאנצן אנגעטאן און אינגאנצען אומפאסיג, איז נישט געווען דער זעלבער מאן, וואס האט מיט איר געשמועסט אויפן וועג אהער פונעם קלוב - עס איז געווען וליססעס באזוכן פון לאנדאן, טהעסעוס אראפנידערן פון הימל, א קידנאפער איז אריינגעקומען אין די זיכערסטע שטאט אין די וועלט מיט די קאָולדאַסט האַרץ אויף דער ערד. זי האט אויסגעטאן די הויזן און די ביוסטהאַלטער, געפילט סיי שפּירעוודיק און סיי באשיצט. דער בײטש האט װידער געקראכן, דאם מאל אן איר קערפער.

'האַלטן דיין קעפ אַראָפּ! דו ביסט דאָ צו דערנידעריקט ווערן, זיך אונטערגעבן צו מיין יעדן פאַרלאַנג, פאַרשטייט איר?

'יא מיין האר.'

ער האט אנגעכאפט אירע הענט און אנגעלײגט די ערשטע פאר מאנםטן אויף איר האנדלען.

“איר וועט באַקומען אַ גוטן שלאָגן. ביז מען לערנט זיך אויס לייַטיש זיך אויפפירן.

ער האט זי מיט דער פאלם געטאן א פאטש אין אונטערן. מאַריאַ האָט געשריגן; דאָס מאָל עס שאַטן.

— אוי , אז דו קלאָגט זיך , רעכט ? נו, איך האב נאך נישט אנגעהויבן.

אײדער זי האט עפעם געקאנט טאן, האט ער זי געגאפט מיט א לעדערנעם גאג. עס האט זי נישט אויפגעהערט צו רעדן, זי האט נאך געקענט זאגן "געל" אדער "רויט", אבער יעצט האט זי געפילט אז עס איז איר גורל צו לאזן דעם דאזיקן מאן טאן וואס ער וויל מיט איר, און יעצט איז נישטא קיין וועג אז זי זאל קענען אנטלויפן. . . זי איז געווען נאקעט, געגאפט און פארכאפט, מיט וואדקע פליסן אין אירע אדערן, נישט בלוט.

נאך א פאטש אויפן הינטן.

― גײ אַרױף און אַראָפּ!

מאַריאַ איז געגאנגען, פאָלגן זיין קאַמאַנדז: "האַלטן," "דרייַ רעכט," "זיצן אַראָפּ," "פאַרשפּרייטן דיין לעגס." ער האט זי נאכאמאל און נאכאמאל געשלאגן, צי זי האט דאס פארדינט אדער נישט, און זי האט געפילט ווייטאג און געשפירט א דערנידערונג, וואס איז נאך שטארקער און שטארקער ווי דער ווייטאג אליין, און עס האט איר אויסגעזען אז זי איז אין אן אנדער וועלט, אין וועלכער עס איז גארנישט פאראן. , און עס איז געווען כּמעט אַ רעליגיעז געפיל: זיך-פאַרניכטונג, סאַבדזשעקטיוויטי און גאַנץ אָנווער פון קיין געפיל פון עגאָ, פאַרלאַנג אָדער דעדיקאַציע!? זי איז געווען זייער נאַס און זייער האָרני, אָבער נישט געקענט פֿאַרשטיין וואָס איז געשעעניש.

― װידער אױף די קני!

ווייל זי האט שטענדיק געהאלטן דעם קאפ פארבויגן אלס א סימן פון פאָלגעוודיקייט און דערנידעריקונג, האָט מאַריאַ ניט געקענט זען פּונקט וואָס עס טוט זיך, אָבער זי האָט באַמערקט, אַז אין יענעם אַנדערן אַלוועלט, אויף דעם אַנדערן פּלאַנעט, אטעמט אַ מענטש שווער, אויסגעמאַטערט פון פירן אַ וואָפן. האָט איר געשלאָגן און געשלאָגן שווער אויף די הינטן, בשעת זי האָט זיך געפילט אָנגעפילט מיט שטאַרקייט און ענערגיע.

איצט האט זי פארלוירן די גאנצע בושה און האט זיך נישט באזארגט צו ווייזן איר פארגעניגן; זי האט גענומען קרעכצן, ער האט געבעטן אז ער זאל זי אנרירן, אבער אנשטאט האט דער מאן זי אנגעכאפט און זי ארײנגעװארפן אויפן בעט.

ער האט געצוואונגען אירע פיס באַזונדער — כאטש זי האט געוואוסט אז די געוואלד וועט איר טאקע נישט שאַטן — און צוגעבונדן יעדן פוס צו איין ווינקל פון בעט. איצט אַז די האַנטגעלענקן זענען פֿאַרבונדן הינטער איר, די פיס צעשפּרייט און איר מויל איז געקושט, ווען וועט ער קענען אַדורך איר? האָט ער נישט געזען, אַז זי איז גרייט, אַז זי וויל אים דינען, אַז זי איז זײַן שקלאַף, זײַן באַשעפֿעניש, זײַן חפץ און וועט טאָן אַלץ וואָס ער האָט איר באַפֿױלן?

זי האט דערזען אים שטעלן דעם עק פון דעם בײטשס הענטל קעגן איר װאגינע. ער אריבערגעפארן עס אַרויף און אַראָפּ און ווען ער גערירט איר קליטאָריס, זי פאַרפאַלן אַלע קאָנטראָל. זי האט נישט געהאט קיין אנונג ווי לאנג זיי זענען דארט געווען אדער וויפיל מאל מען האט זי געשלאגן, אבער מיטאמאל איז זי געקומען און האט איבערגעלעבט אן ארגאזם וואס צענדליגער, ניין, הונדערטער מענער האבן איר נישט געקענט געבן אין די אלע מאנאטן. ס'איז געווען א ליכטיקייט, זי האט געפילט אז זי גייט אריין אין א סארט שווארצע לאך אין איר נשמה, אין וועלכן א שטארקע ווייטאג און פחד האבן זיך געמישט מיט א גאנצן פארגעניגן, זי ארויסגעשטויסן פון אלע פריער באקאנטע גרענעצן, און זי האט געקרימט און געשריגן, איר שטימע האט פארשטומט. דורך די גאַג. , ז י הא ט זי ך געריצ ט אויפ ן בעט , געפיל ט ד י האנד ־ קאפעלע ן שנײד ן אי ן ד י האנדלע ן או ן ד י לעדערנע ר רימען , האב ן זי ך געקלאפ ט אי ן ד י קנעכלען , זי י הא ט זי ך באװעג ט װ י קײנמא ל גענוי , װײ ל ז י הא ט זי ך ניש ט געקאנ ט רירן , ז י הא ט זי ך געשריע ן װ י קײנמא ל װײ ל ז י אי ז געװע ן געגאס ט או ן קײ ן װא ס אי ך ניש ט װאלטן . קענען זי הערן. עס איז געווען ווייטיק און פאַרגעניגן, דער סוף פון די בייַטש ס שעפּן געדריקט האַרדער און האַרדער אויף איר קליטאָריס, און די אָרגאַזם אויסגעגאסן אויס פון איר מויל, איר וואַגינע, איר פּאָרעס, איר אויגן, איר הויט.

« עלף מינוט"

37. שרייבן געשלעכט סינז. AM HOMES, מוזיק פֿאַר ונטערצינדונג

דער קוש, אַנבעראַבאַל שוואַך, אַ סערדזש פון סענסיישאַנז, אָוווערכוועלמז דעם גוף. וואָס איליין מיינט וועגן ווער זי איז, וואָס זי איז, טוט נישט ענין. נישטא קײן װערטער, נאָר אַ געפיל, אַ גלאַט געפיל. מילד ווי קיצלען אַ קעצל. איליין פילט זיך קויכעס, פּלוצלינג פאַרשטיינט. פּאַט קיסיז איר. זי קושט פּאַט. זיי שטייען אין מיטן קיך, געבן און באַקומען יעדן קוש, וואָס זיי האָבן קיינמאָל באַקומען אָדער געגעבן; קוש פון זכּרון. קיססעס: שנעל, שווער, טיף, משוגע, לאַנג און פּאַמעלעך. זיי געשמאַק ליפן, מויל, צונג. איליין לייגט די הענט אויף פאט'ס פנים, די וויכקייט פון פאט'ס הויט; דער אַוועק פון די ראַפנאַס און סקראַטשיז פון אַ אַלט - געבאַקן גאָלן איז אַזוי ומגעוויינטלעך אַז עס מיינט אוממעגלעך. פּאַט רייַבט זיין פּנים קעגן איליין'ס - טרייסט די באַק, די הויך ליכט ביינער, צאַפּן די אויער, די שמאָל שורה פון די ייבראַוז,

פּאַטש אויף איר קאַסטן. איליין לאזט ארויס א גערויש, א שעמען טיפער זיפץ, ווי לופט אנטלויפט פון עפעס. איליין קען נישט גלייבן אז זי האט דאס געלאזט פאסירן; זי האלט נישט אויף, זי שרייט נישט,

זי האט הנאה. פּאַט קיסיז Elaine ס מאָגן, געפיל די C- אָפּטיילונג שראַם אַז קיין איינער טאָמיד רירט. Elaine ריטשאַז פּאַט - עס איז ינקרעדאַבלי מאָדנע ווען זיי פאַרבינדן זיך אין דער זעלביקער צייט. איליין קען נישט זאָגן ווער איז ווער, וואָס איז וואָס - מאַרסעל מאַרקעאַו, שפּיגל שפּיל, יעדער ימאַטייץ די אנדערע. פענאָמענאַל צעמישונג.

Elaine רירט פּאַט ס בריסט, אַפּלייינג דרוק. איר קני בלעכע און זי פאלט צו דער דיל. פּאַט גייט מיט איר.

זאַפטיק. געשמאַק. פּאַט איז גלאַט און ייליק, ניט ענלעך פאולוס, נישט אַ הויפן פון פוטער, אָבער אַ דזשאַמבאַל פון אַברייזשאַנז פון באָרד צו פּאָץ. פּאַט איז ווייך און ענוועלאַפּינג.

איליין האלט אז עס וועט זיך אפשטעלן אין א מינוט, עס וועט טאקע נישט, עס וועט נישט גיין צו ווייט. עס ס נאָר צוויי פרויען ויספאָרשן. זי געדענקט צו לייענען וועגן באַוואוסטזיין-דערהויבן גרופּעס, וועגן פרויען זיצן אין קרייזן אויף די לעבעדיק צימער שטאָק, קוקן אויף זייער סערוויקס ווי קליין יינגל אין אַ קרייַז פון דאָרקז, וועגן פרויען נעמען קאָנטראָל פון זייער ללבער. בלויז דאָס איז פיל מער פערזענלעכע - פּאַט נעמט פאַרמעגן פון איליין.

פּאַט ציט אַראָפּ די הויזן פון איליין. איליין הייב אן די לענד, די חאקיקס אריינגעווארפן אונטערן קיך טיש. פאט איז נאך אין זײן קיטל. איליין שטעקט צום גאַרטל, האלב טראכטנדיק, אז זי וועט זיך מיט אים אויפציען, וועט זי זיך אויפהייבן און ארויסגיין פון דעם. די קיטל עפענען צו אַנטדעקן פּאַט.

פּאַט פארשפרייט זיך אויף שפּיץ פון Elaine, הויט צו הויט, קאַסטן צו קאַסטן. פּאַט עס, אַנרייפּ, ריפּאַלסיוו. זי שרייט כּמעט - זי לעבט - צונג און ציין.

וּפַט לְעֵילָא, דְּאִתְחַבַּק אֶל אִלֵּין, מִתְחָפְשִׁין בָּהּ בְּאִתְקְרִיבָא תַּמָּן. באַרען, עס ס אַלע רייַבונג.

זי לייגט איר האַנט אונטער איליין'ס טאָכעס צו באַקומען אַ בעסערן קאַפּ. ברעקלעך. איליין האט געהאט שטיקלעך צוגעקלעפט אין איהר. דערשראקן דרייט זיך פאט זיך ארום און הייבט זיי אן צו לעקן, זויגט ארויס די ברעקל פון איליין, פון די דיל און שלינגט זיי ווי א מענטשליכע שטויב-שוגער. ― איך שרײַב ― זאָגט זי, װישט זיך שטויב פֿון מױל. "איך ויסקערן יעדער טאָג. איך שוועב אַלע מאָל."

"עס איז אָוקיי," Elaine זאגט. "עס איז בישליימעס."

עס איז גוט אויב עס איז נאָר אַרויס, עס איז גוט אויב עס איז נאָר אַ האַנט. עס איז גוט אויב עס איז פינגער און נישט די צונג, און עס איז גוט אויב עס איז צונג. עס איז גוט אויב עס איז פּונקט אַזוי, און אַלץ איז גוט. אלעס איז גוט.

דא ס זײנע ן צװ ײ דערװאקסענ ע פרויע ן , מאמען , װעלכ ע קריכ ן אײנע ר אוי ף דע ר אנדערע ר אויפ ן קיך־פלאץ . אַ געדיכט מוסקי אַראָמאַ רייזאַז, אַ סעקסי צימעס.

פאט'ס פינגער קריגן זיך צווישן איליין'ס פיס, גליטשן זיך אינעווייניג.

"אַההה," זאגט איליין, קאַמביינינג "אַהס" און "אָווס," ווייטיק און פאַרגעניגן. עס נעמט אַ מינוט צו פאַרשטיין וואָס כערץ. "דיין רינג," אטעמט איליין.

די הויך דימענט באַשטעטיקן פון פּאַט ס באַשטעלונג רינג סקראַטשיז איר. פּאַט ציט אַוועק דעם רינג, עס פליעס איבער די שטאָק און זי סליידז איר האַנט צוריק צו איליין, געפונען דעם אָרט. זי רירט זיך שנעלער אַריין און אַרויס, מער ענערגעטיק.

Elaine קומט אין אַ קאַקאָפאָני פון קאַנוואַלשאַנז, טיף גוטשוראַל יקסייטמאַנט. עס איז אָנגעפילט מיט אַ געפיל פון פלאַדינג, ווי אויב אַ פּלאָמבע איז געווען צעבראכן; איר יוטעראַס קאַנטראַקץ אין פיץ און סטאַרץ, ווי אויב יקספּעלינג איליין פון זיך.

און פּונקט ווען זי מיינט אַז עס איז איבער, פּונקט ווי זי הייבט צו אָפּרוען, פּאַט 'ס מויל סליידז דרום און איליין טייקעף פרייז אויף שפּיץ פון די געפיל, איר גוף געליימט דורך די באַוועגונג פון פּאַט'ס צונג. זי ליגט אויסגעשפרייט אויפן לינאלאום און פארגלייכט פאט מיט פאולוס: פאולוס ווערט באליידיגט פון איר, ווייל ער האט עס געזען אין א פארנא קינאָ, ווייל ער האלט אז עס איז קיל. פאולוס שפאצירט אויף איר ווי ער עסט איר טאקע, ווי זי איז א ביג מאק און ער דארף עסן דעם גאנצן בערגער אין איין גרויסן ביס.

איליין קאַנסאַנטרייט, טריינג צו רעכענען וואָס פּונקט פּאַט איז טאן. יעדער ריר, יעדער באַוועגונג
וואָס האָט געפֿירט אַן עלעקטריקאַל קלאַפּ, אַ קליינטשיק שאַרף קלאַפּ, צו דרייען דורך איר גוף.

זי זעט בליצן פון ליכט, פליענדיקע בילדער. עס איז ווי אויב ער פארלירט דעם באוווסטזיין, ווערט משוגע, שטארבן. זי קען עס מער נישט אויסהאַלטן - עס איז צו פיל. זי שטופּט פּאַט אַװעק.

מוזיק פֿאַר ונטערצינדונג

38. DARIN STRAUSS, טשאַנג און ענג

איך האָב פֿאַרמאַכט די אויגן — דער אופֿן, וואָס איך און טשאַנג האָבן אויסדערוויילט — צו ווערן "מיינדלאַס" פֿאַר דער ווייַטער שעה. אָבער מיט יעדן שפּרונג, אָדער שטופּן, אָדער בריק פֿון אַדעלאַידע'ס פוס, האָבן זיך מיינע אויגן אינסטינקטיוו געעפֿנט, ווי קעגן מײַן ווילן... און דאַן האָבן מײַן ברודער און זײַן ווײַב אָנגעהויבן אַ באַציִונג. טשאַנג סטערד מיר ווידער דורך קליימינג אויף שפּיץ פון מיין פרוי און מיר. ער האט אנגערירט אירע בריסט בײ די ניפאלן, װי ער װאלט מורא געהאט, אז אזא געלעגנהייט װעט מער קײנמאל נישט אויפקומען. מײַן אָרעם האָט זיך אַרומגעװיקלט אַרום מײַן ברודערס אַקסל, און כּדי די דאָזיקע פּאָזיציע צו מאַכן, האָט אונדזער טאַשמע זיך אױסגעשפּרײט װײַטער, װי עס זאָל האָבן. נעבעך לאַדזשיסטיקס מענט אַז איך האט קיין ברירה אָבער צו קערן זיך קעגן אַדעלאַידע, טייל קאַווערינג איר גוף - אין די קרוין פון איר לענד - און מאַך צוזאמען איר פוס ווי מיין ברודער ראַקט צוריק און צוריק. טשאַנג האט געזען מיין אויגן עפענען; ער האָט זיך גיך אָפּגעקערט און איך האָב זיי פֿאַרמאַכט. ווי ענג ווי איך קען. נאָך די דרייסאַם ראָוד פֿאַר אַ בשעת, אַדעלאַידע ס ווייך בלאָנדע האָר קיצלט מיין האַלדז, ביידע אַ טאַלאַנט און אַ פּראָבע. איך געפרואווט צו האַלטן מיין אויגן פארמאכט ווי ניז, עלבאָוז, פינגער פּאָוקט אָדער באַונסט אַוועק פון מיר. אונדזער גרופּע איז געווען קראַנק. כאָטש מיין אויגן זענען געווען פארמאכט, איך געוואוסט זי איז נאָך אויף שפּיץ פון מיין ברודער ווייַל איר האָר איז געווען אַמאָל ווידער מיין האַלדז. אי ך הא ב געלאז ט מײ ן בליק ן זי ך ארומגײ ן איבע ר אי ר אויסגעפלאצטע ר פנים , פאלגנדי ק אי ן אי ר יידל ע באק , נא ך דע ם בוי ג פו ן בײן . נאך א צופאל, האבן אירע פינגער אומווילנדיק אנגערירט מיינע פעלמען איידער זי האט געקענט אראפנעמען איר פארשעמטענע האנט. זי האט זיך דערשראקן, פארשעמט און כמעט געװײנט. איך פּעלץ עלנט און אַנפּראַטעקטיד. דערװײ ל הא ט טשאנג , מי ט ד י אויג ן פארמאכט , פארשװיצט , געביס ן ד י ליפ , או ן דערנא ך הא ט זי ך אנגעהויב ן זי ץ שמייכל . אי ך הא ב אוי ך עפע ס געפילט , װ י א פעדער , װא ס הא ט זי ך לײכ ט געשלעפ ט איבע ר מײ ן גאנ ץ קערפער , פו ן ד י ברע ן בי ז ד י פיס , או ן אי ך הא ב זי ך געציטערט . און איך האָב אָנגעהױבן ביסלעכװײַז, אינסטינקטיוו, איך האָפֿן אוממערקזאַם, צו דערנענטערן צו די באַקן פֿון מײַן ברודער־כּלה, מיט אָפֿענע ליפּן אין אַן אָ. איך האָב איבערגעריסן זייער וועג אין די לעצטע מאָמענט. דער װינט האט געשריגן אין דרױסן דורך די מאגנאלא־בײמער, און דער מאטראץ האט געמאכט אן אײגענעם קװיטש־געזאנג.

טשאַנג און ענג

39. שרייבן געשלעכט סינז. JOHN UPDIKE, קיניגל איז רייַך

ער שלאָגט פאַרלאָזלעך אירע לאַנגע האָר, ווייכע פון ​​אַלע שווימערייען, וואָס פליסן איבער זיין מאָגן. "צוויי קינדער זענען היינט שפּעט געקומען צו די פּאַרקירפּלאַץ," ער הייבט צו איר, אָבער דעמאָלט טוישן זיין מיינונג. איצט אַז איר געשלעכט שטופּ איז דורכגעגאנגען, זיין האָן פאַרגליווערט און זיין קאַמפּיטינג דייַגעס מאַסאַלז לעסאָף רילאַקסט. אָבער זי, זי איז אַלע רילאַקסט, סליפּינג מיט זיין פּאָץ אויף איר פּנים. — װילםטו מיך אינעװײניק? ― פֿרעגט ער שטילערהײט, ניט באַקומען קײן ענטפֿער. ער באוועגט זי אַוועק פון זיין קאַסטן און אַרבעט איר ינערט גוף אַזוי אַז זיי ליגן לעבן יעדער אנדערער און ער קענען באַרען איר פון הינטער. זי וועקט זיך גענוג אויף צו שרייען "אוי" ווען ער גייט אריין. ער האט זיך באטײליק מודה געווען, פאמפט ער לאנגזאם, ציט איבער זײ בײדע דעם שײטל. ס'איז נאך נישט הייס פאר א פאן'ס באשלוס אויף די לופטקילער, ביידע זענען פארבארגן ערגעץ אויפ'ן בוידעם, אונטער שטויביקע היילען, שטרעבט די רוקן אויפצוהייבן, ער האט קיינמאל נישט ליב געהאט די קאלטקייט פון די לופטקילער, אפילו ווען מען האט עס נאר געקענט נוצן אין קינאָ. און מען האט פאררעכנט פאר א גרויסער פארגעניגן, דיך צוציען גלייך פונעם הייסן טראטואר, דאס ווארט קיל אין בלוי-גרין קאליר מיט אייגלעך אויפן געצעלט, עס האט אים אלעמאל אויסגעזען געזונטער צו לעבן אין דער לופטן וואס גאט האט געגעבן, ווי געמיין עס זאל נישט זיין. זיין, און לאָזן די גוף אַדאַפּט, נאַטור אַדאַפּץ צו אַלץ. אָבער, עטלעכע פון ​​די נעכט, קלעפּיק, און קאַרס וואָס פאָרן אונטן מיט דעם געזונט פון נאַס טירעס, קינדער מיט די פֿענצטער אָופּאַנד אָדער די שפּיץ אַראָפּ, און די ראַדיאָ בלערינג פּונקט ווי איר פאַלן שלאָפנדיק, דיין הויט טינגגאַלד ווו נאָר זי רירט די שטאָף און איז דער איינציקער לעבעדיקער קאָמאַר אין צימער. זיין פּאָץ געץ שטיין שווער ין דער סליפּינג פרוי. ער שלאָגט איהר טאָכעס, דער געלענק, וווּ זי דריקט אים אַקעגן זײַן מאָגן, זאָל זיך ווידער אָנהויבן לױפֿן, דער אײַנפֿאַל צװישן אירע העלפֿטן און יענעם אָרט אין דער אײַנפֿאַל. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

קיניגל איז רייך

40. טאָני מאָריסאַן, "די בלאַסט אויג"

טײלמאל איז ער לײכט געקומען צו בעט, נישט צו שיכור. איך שטעל מיך פאר, אז איך שלאפ, װײל ם׳איז שפעט און ער האט יענעם פרימארגן ארויסגענומען דרײ דאלאר אדער עפעס פון מײן בײטל... איך טראכט װעגן די געדיכטע, פארפלאנטערטע האר אויף זײן ברוסט און די צװײ גרויםע בולקעס, װאם מאכען די פעק־מוסקלען. .. איך זאָג זיך צו וועקן זיך און דריי זיך צו אים, אָבער אָן צעשפּרייטן די פיס. איך וויל אז ער זאל זיי עפענען פאר מיר. יאָ, און איך בין ווייך און נאַס ווו זיינע פינגער זענען שטאַרק און שווער. איך וועל זיין ווייכער ווי אלץ פריער. אַלע מיין שטאַרקייט איז אין זיין האַנט.

מײן מוח איז אײנגערוימט װי פארדארטע בלעטער... איך שטרעק די פיס און ער איז אויף מיר. צו שווער צו האַלטן און צו ליכט נישט צו האַלטן. ער לייגט אריין אין מיר זיין זאך. אין מיין. אין מיין. איך רינג מײַנע פיס אַרום זײַן רוקן, ער זאָל זיך נישט אַװעקגײן. זײן פנים איז נעבן מײן. די קוואלן קלינגען ווי קריקעטן אין שטוב. ער לייגט זיינע פינגער אין מיינע און מיר אויסשטרעקן אונדזער געווער צו די זייטן, ווי יאָשקע אויף דעם קרייַז. איך האלט זיך שטארק. מייַן פינגער און טאָעס האַלטן ענג ווייַל אַלץ אַנדערש איז געגאנגען, געגאנגען. איך ווייס אז ער וויל אז איך זאל קומען קודם. אבער איך קען נישט. ביז ער טוט. ניט ביז איך פילן אַז ער ליב מיר. נאר איך. פּלאַנדזשינג אין מיר. ניש ט בי ז אי ך הא ב זי ך דערװוסט , א ז מײ ן פלײ ש אי ז אל ץ אי ן זײ ן זינען . אז ער האט נישט געקאנט אפהאלטן אפילו ער האט געמוזט. אַז ער וואָלט בעסער שטאַרבן ווי צו נעמען פון מיר זיין זאַך. מיר. ניט ביז ער לאָזט אַלצדינג, װאָס ער האָט, און גיט מיר דאָס. צו מיר. צו מיר.

ווען ער טוט דאָס, איך פילן שטאַרק. איך וועל זיין שטאַרק, איך וועל זיין שיין, איך וועל זיין יונג. און דעמאָלט איך וואַרטן. ער ציטערט און שאָקלט מיטן קאָפּ. איצט בין איך שטאַרק גענוג, גענוג שיין און יונג גענוג צו לאָזן אים מאַכן מיר. איך נעם אַוועק מײַנע פֿינגער פֿון זײַנע און שטעל די הענט אויף זײַן טאָכעס. מיינע פיס פאלן צוריק אויפן בעט. איך מאך נישט קיין רעש ווייל די קינדער זאלן הערן. איך אָנהייבן צו פילן די ביסל ביטן פון קאָליר פּאַפּינג אין מיר - טיף אין מיר. דאָס גרינע שטראָם ליכט פֿון די יוני־באַשלאָגן, די לילאַ פֿון די בעריז וואָס פֿליסט אַראָפּ פֿון די שיך, די לימענאַד־געל פֿון מײַן מאַמען, טוט זיך זיס אויף מיר. דאן דאַכט זיך מיר, אַז איך לאַכט צװישן די פיס, און דער געלעכטער איז אַלצדינג פֿאַרמישט מיט די פֿאַרבן, און איך האָב מורא, אַז איך װעל קומען, און איך האָב מורא, אַז איך װעל נישט קומען. אבער איך וויסן איך וועל. און איך טאָן. און עס וועט זיין אַ רעגנבויגן ין. און עס גייט אויף און אויף און אויף. איך ווילן צו דאַנקען אים אָבער איך טאָן ניט וויסן ווי, אַזוי איך ליב אים ווי איר וואָלט ווי אַ בעיבי. ער פרעגט מיר אויב איך בין גוט. איך זאָג יאָ. ער שטײט פון מיר און גײט זיך צו געלעגער. איך וויל עפעס זאגן, אבער איך ווייס נישט. איך וויל נישט דיסטראַקט פון די רעגנבויגן.

"די בלאַסט אויג"

41. שרייבן געשלעכט סינז. STEPHEN McCAULEY, "אמת גענוג"

דער שלאף־צימער איז געװען קאלט, און װען זי האט זיך ארײנגעגליטשט אין בעט, האט די קילקײט פון די װײכע געלע שײטלעך געשיקט א גאנד־שטאף אויף איר רוקן.

ער איז געווען שעמעוודיק, דאָס איז וואָס געמאכט עס אַלע אַזוי רירנדיק. ער האט ליב געהאט צו לאזן די ליכט און אנשטרעקן צו איר אונטער די דעקלעך, װי זײ װאלטן געטאן א זאך, װאם מ׳דארף האלטן אין געהײםן. ער האָט באַגראָבן דאָס פּנים אין איר קאַסטן, געמורמלט דעם שרעקלעכן נאָמען, וואָס ער האָט איר אין זינען געהאַט, "דזשאָדי, דזשאָדי", און זיך געריבן אין איר פוס. זי האט געפילט ווי זיין געדיכטן, געשוואלענעם שמעל שטופט זיך אומבאקוועם קעגן איר.

עס רימיינדיד איר פון אַ נעוופאָונדלאַנד הינטעלע, אַ באַשעפעניש וועמענס לעפּיש, ומצייַטיק, אַנדיססיפּלינעד אָפּפירונג בילייד זיין גרייס.

איצט ער איז געווען בייַ איר ניפּאַלז, דעם אָוווערגראָון טיניידזשער, זויגן, אָבער צו שווער, קאָזינג איר יריטיישאַן און כּעס. אַזוי פילע מענטשן האָבן געליטן פון צו פרי ידזשאַקיוליישאַן, מענערשוואַכקייַט און אנדערע געשלעכט דיספאַנגקשאַנז, אָבער שטענדיק פאַלש מענטשן. אבער ווי נאר די דאזיקע מחשבות האבן איר דורכגעפלאצט אין קאפ, זענען זיי דערטרונקען געווארן פון א ברום פון חרטה. איז זי געלעגן דארט, א ביסל באוועגט איר קערפער, פרובירט אנצוצינדן א פונק, א זאך וואס זי, אדער ווייניגער ער, האט געקענט פלאמען אין פלאמען. טאָמאַס האט אַ לאַנג וועג צו גיין צו איר בריסט. ע ר הא ט זי ך שטענדי ק געקענ ט צ ו ריר ן אי ר אונטע ר דע ר לענד , װ י ע ס װאל ט געקאנ ט זײ ן אומרעספעקט .

"אמת גענוג"

42. ראָן קאַרלסען, פּלאַן ב פֿאַר די מיטל קלאַס

די לענג פון איר גוף איז אַ פּשוט ענטפער צו וואָס איך פעלנדיק. עס איז אַ מאָדנע געפיל צו האָבן עפּעס אין די הענט און נאָך באַגערן, און איר ליג דאָרט און פילן די בענקשאַפט סלאָולי סלאָוד ווי אַ פאַקטיש פרוי קריכן אַרויף דיין האַלדז, קאַסטן, פיס. מיר דריפטן זיך איצט אײנער קעגן דעם אנדערן. סעקס איז א פּליט און שלאף איז אן אקעאן און די כוואליעס הייבן זיך אן... איך לויפט מיט די הענט איבער איר נאקעטן רוקן און אראפ איר ריפן און איך שפיר די צוויי גרובלען אין איר דיך און מיין איינציקער געדאַנק איז דער זעלבער געדאַנק ווי איך. איך האָב עס אַ טויזנט מאָל: איך געדענק עס נישט - איך געדענק עס גאָר נישט. קאַטיע זעצט זיך אַראָפּ און לייגט איר וואַרעמע פיס אויף ביידע זייטן פון מיר, אירע בריסט שטופּן זיך פאָראויס אין דער באַוועגונג, און ווען זי הייבן זיך אַ ביסל אַרויף, וואָס איז דער גענויער סינאָנים צו נעמען מיין אָטעם, זען מיר עפּעס.

 פּלאַן ב פֿאַר די מיטל קלאַס

43. שרייבן געשלעכט סינז. איאן מעקוואן, "קינד אין צייט"

דינער און עראָטיש מאָדעלס פון חתונה זענען נישט אַזוי לייכט אַוועקגענומען. ז ײ האב ן זי ך געקניפ ן פני ם צו ם געזיכט , אי ן צענטע ר פו ן בעט , זי ך לאנגזא ם זי ך אויםטא ן אײנע ר צו ם אנדערן . "איר זענט אַזוי מאָגער," דזשולי געזאגט. "איר וועט וויסט אַוועק." ז י הא ט ארוי ס אי ר הענ ט ארוי ם דע ם שטיל ן קלאנ ־ ביין , אדורכ ן ד י שטעכ ן פו ן זײ ן רינקע ר או ן דא ן הא ט זי , צופריד ן פו ן זײ ן אויפרײסונג , אי ם שטאר ק אנגעכאפ ט מי ט בײד ע הענט , או ן זי ך אראפגעבויג ן זי ך צורי ק אי ם מי ט א לאנג ן קוש . אויך ער האט געפילט א באזעסענע צערטלעכקייט ווען זי איז געווען נאקעט. ער האָט באַמערקט ענדערונגען, אַ קליין געדיכטונג אין דער טאַליע, גרויסע בריסט זענען געוואָרן אַ ביסל קלענער. פון איינזאמקייט, האט ער געטראכט, צוגעמאכט דאס מויל ארום איינעם'ס ניפל און צוגעדריקט דעם צווייטן צו דער באק. די נייַקייַט פון געזען און געפיל אַ באַקאַנט נאַקעט
דער קערפער איז געווען אזוי, אז עטליכע מינוט האבן זיי זיך נאר געקענט איינהאלטן אין דער לענג און זאגן: "נו..." און "אט זענען מיר ווידער..." אין דער לופט איז געווען א ווילדע וויץ, א איינגעהאלטן שפאס וואס האט געסטראשעט. צו צעשטערן פאַרלאַנג. ... ער האָט זיך געוואונדערט, ווי אַזוי פיל מאָל פריער, ווי אַזוי קען מען לאָזן עפּעס אַזוי גוט און פּשוט צו פּאַסירן, ווי אַזוי מען קען זיך דערמיט אוועקגיין, ווי אַזוי די וועלט קען אַזוי לאַנג נעמען דעם איבערלעבונג און נאָך בלייבן ווי זי. איז געווען. נישט רעגירונגען, גאַנצע פירמעס אָדער פֿאָרש־אָפּטיילונגען, נאָר ביאָלאָגיע, עקזיסטענץ, ענין אַליין, האָט דאָס אויסגעצייכנט פאַר איר אייגענעם פאַרגעניגן און אויף אייביקייט, און דאָס איז פּונקט וואָס איר האָט צו טאָן, זיי האָבן געוואָלט, אַז איר זאָלט דאָס געפעלן.

"קינד אין צייט"

44. ERIKA JONG, "מורא פון פליען"

אי ן זײ ן חדר , הא ב אי ך אי ן אײ ן מינוט ן זי ך אויסגעטײל ט נאקע ט או ן זי ך אװעקגעלײג ט אויפ ן בעט .

- שיין פאַרצווייפלט, איז ניט עס? — האט ער געפרעגט.

— יא.

― למען השם, פֿאַר װאָס? מיר האָבן אַ פּלאַץ פון צייט."

"ווי פילע?"

"ווי לאַנג ווי איר ווילן עס," ער האט אַמביגיואַסלי.

בקיצור, אויב ער זאל מיך פארלאזן, וואלט דאס געווען מיין שולד. פּסיכאָאַנאַליסץ זענען אַזוי. קיינמאָל באַרען זיך מיט אַ סייקאָואַנאַליסט, דאָס איז מיין עצה צו אַלע איר יונג מענטשן. ממילא איז עס נישט געווען גוט. אָדער נישט פיל. ער איז בלויז האלב אראפגעלאזט און האט ווילד געשלאגן אינעווייניג אין מיר, האפענדיג אז איך וועל נישט באמערקן. איך ענדיקט זיך מיט אַ קליינטשיק ריפּאַל פון אָרגאַזם און אַ זייער ווייטיקדיק קונץ. אבער פֿאַר עטלעכע סיבה איך איז געווען צופרידן. איצט קאָן איך מיך דערפֿון באַפֿרײַטן, האָב איך געטראַכט; ער איז נישט קיין גוטער געלעגער. איך קען אים פאַרגעסן.

"וואָס מיינט איר?" — האט ער געפרעגט.

"אַז איך איז געווען פאַקט געזונט און באמת." איך האב זיך דערמאנט אז איך האב אמאל גענוצט די זעלבע שורה מיט בעננעטט, ווען עס איז געווען פיל מער אמת.

— דו ביסט א ליגנער און א היפאקריט. פארוואס ווילסטו ליגן? איך ווייס אז איך האב דיך נישט געהעריג געפאקט. איך קען פיל בעסער."

איך איז געווען יבערראַשן פון זיין אָפנהאַרציק. "אָוקיי," איך אַדמיטאַד טרויעריק, "איר האט נישט באַרען מיר רעכט." איך מודה עס“.

"פחד פון פליען"

45. שרייבן געשלעכט סינז. ELIZABETH BENEDICT, פּאַמעלעך דאַנסינג

אי ן זײ ן האטעל־צימער , הא ט ע ר געהאלט ן אי ר קאפ א מי ט ד י הענט , זי ך באװעגנדי ק מי ט דע ר באזונדערע ר אבע ר מעסיקע ר קראפ ט — א ס ך מע ר װ י בלוי ז א אנצוהערעניש , פו ן א פונק ט אויפ ן האלדז , בי ז אי ר ברוסט , צ ו זיך . ער האט צוגעדריקט די הענט שטארק צו אירע אויערן, דערנאָך זיך געשפּילט מיט אירע שטריקלעך. דערנאָך האָט ער אַװעקגעטראָגן איר קאָפּ פֿון אים, צו שפירן אירע בריסט דאָרטן, צװישן אירע בריסט, און ער האָט זײ שטאַרק צוגעדריקט צו אים, װאָס קײנער האָט קײנמאָל נישט געהאַט... ס'איז געװען מאָדנע, װען ער האָט זיך צוגעדריקט צו איר פּנים, זיך צוגעדריקט צו איר. , אזוי גלײכצײטיק װי עס װאלט געװען א פינגער. ער איז געווען אַזוי זיכער אין זיך. אַזוי קאַפּריזיק. די זאץ איז איר קיינמאל נישט איינגעפאלן ביז יענעם מאמענט ווען ער איז געווען איינגעשפארט צווישן אירע בריסט. װע ן ע ר אי ז שפעטע ר געװע ן אינעװײניק , הא ט ז י געפיל ט ד י זעלביק ע געשפּאנטע , זיכערע ר קראפ ט אי ן זײנ ע היפּס , װע ן ז ײ האב ן זי ך צוגעדריקט , אי ר געצװונגע ן זי ך צוריק . ... מיט די היפּס האָט ער זי צוגעצויגן מיט זיך ביזן שיעור פון געפילן, און דערנאָך געלאָזט זי זיך זייער מילד באַוועגן צוריק, הין און צוריק, הין און צוריק. זי האט געפילט, אז זי גרײט זיך צו א שפרינג, שפרינגט ארויף און אראפ אויפן עק פון די טויבן־ברעט צו שפירן די קװאלן. שטרענגער ווי זי האָט זיך געריכט. כאטש זי האט זיך נישט קעגנגעשטעלט און איז געקומען גלייך פאר אים. װע ן ז ײ האב ן געכאפ ט דע ם אטעם , או ן צוריקגעצויג ן ד י צודעקן , הא ט סטעפאנוס ן אי ר א שנעל ן געזעגענע ן קוש ן אוי ף דע ר באק , זי ך איבערגעקער ט או ן אײנגעשלאפן .

פּאַמעלעך דאַנסינג

46. ​​GLENN SAVAN, ווייסע פּאַלאַס

נאָראַ איז אַרײַנגעגאַנגען נאַקעט אין שטוב אַרײַן, וואָס איז געווען אַ שלעכטער געדאַנק, ווען עס זענען געווען געסט אין שטוב, און ער האָט געקענט זען פֿון דעם געווער פֿון איר גיין, ווי שיכור זי איז געווען. זי איז אַרײַן אין בעט נעבן אים און האָט זיך אומצערעמאָניע איבערגעקערט אויף איר רוקן. מאַקס איז געווען ניט זיכער צי עס איז סעקשואַלי סאַגדזשעסטינג אָדער נישט. אַזאַ קאָמפּלעקס פּאַסיוויטי פון איר זייַט איז געווען אומבאַקאַנט צו אים - אַחוץ יענע מאָמענטן ווען ער אנגעהויבן די זאכן דורך רירנדיק איר מיט זיין מויל. ע ר הא ט דא ם אנגעהויב ן צ ו טאן , זי ך שנעל ן פארלויר ן אי ן ד י בלומעדיק ע קאמפליציטעט ן פו ן אי ר לאב ע בי ז אי ר פיס ן האב ן זי ך געצויג ן אי ן פארלייקענונג , או ן ז י הא ט זי ך אויפגעשטעל ט או ן גענומע ן זײ ן פני ם אי ן ד י הענט . "נאָר באַרען מיר," זי געזאגט.

זי האט זיך װידער געלעגן און געװארט.

— יעצט ?

— יא. ז י הא ט געװאר ט סטױויש , װ י א גוט ע וויקטאריש ע פרוי . ווען ער איז אין איר אַרײַן, האָט זי זיך געפֿילט אומנאָרמאַלי אָנגעשפּאַנט. און דעמאָלט עס איז געווען אן אנדער יבערראַשן; זי האט געשװיגן. ער האָט געמײנט, אַז ס'איז אפֿשר געװען פֿון רעספּעקט פֿאַר באָב און דזשודי, װאָס האָבן געװױנט אין זאַל, אָבער דאָס האָט נישט דערקלערט פֿאַרװאָס אירע אױגן זײַנען געװען אָפֿן אָדער פֿאַר װאָס דער בליק אין זײ איז אַזױ פליסיק און בעטן.

"מאַקס," זי געזאגט ווי ער אנגעהויבן צו פאַלן באַזונדער פון זיין אָרגאַזם. - מאַקס, איך מוזן זאָגן איר ...

"וואס?" ער האט געראטן צו זאגן.
"איך וויל נאָר ..."

"וואס?"

"איך נאָר ווילן אונדז צו האָבן אַ בעיבי."

פֿאַר עטלעכע יראַשאַנאַל מאָמענט, ער געוואלט עס אויך. או ן דא ן הא ט ע ר אויסגעגאס ן זײ ן אומזיסט ן זוימען .

ווייסע פּאַלאַס

47. שרייבן געשלעכט סינז. וולאדימיר נאַבאָקאָוו, פרילינג און פיאַלטאַ

און מיט אַ יאָר אָדער צוויי שפּעטער בין איך געווען אין פּאַריז אין געשעפט; און איין פרימאָרגן אויפן האָטעל לאנדונג וואו איך האָב געזוכט דעם פֿילם־אַקטיאָר בחור, דאָרט איז זי ווידער געווען, אָנגעטאָן אין אַ גרוין שנײַדערנעם גאַרניטער, געווארט ביז דער ליפט זאָל אַראָפּגיין, מיטן שליסל צוגעבאַנגלט פון די פינגער. "פערדינאַנד איז געגאנגען צו פענסינג," זי געזאגט קאַנווערסיישאַנאַלי. אירע אױגן האָבן זיך געלעגן אױפֿן אונטערשטן פּנים, װי זי װאָלט געלײענט מײַנע ליפּן, און נאָך אַ מאָמענטס אָפּשפּיגלונג (איר ליבדיקן פֿאַרשטאַנד איז געװען אומפֿאַרגלײַכלעך) האָט זי זיך אויסגעדרייט און, גיך געשװוינגט אױף אירע דינע קנעכל, מיך געפירט אין דעם בלוי־טעפּעךן קאָרידאָר. . א שטול ביי דער טיר פון איר צימער האט געשטיצט א טאש מיט די איבערבלייבענישן פון פרישטיק — א האניג־פארפלעקטער מעסער, ברעקל אויפן גרוים כינע; נאָר דאָס צימער איז שױן געװען אָפּגערײניקט, און פֿון אונדזער פּלוצעמדיק טרונק האָט מען אַרײַנגעזויגן אַ כוואַליע פֿון מוסלין, אױסגעזאַמלט מיט װײַסע דאַליעס, מיט אַ ציטער און אַ קלאַפּ צװישן די קעגנזײַטיקע העלפֿטן פֿון פֿראַנצייזישן פענצטער, און ערשט װען די טיר איז געװען פֿאַרשלאָסן, איז דאָס. פארהאנג איז ארויסגעלאזט געווארן מיט עפעס ווי א גליקליכע זיפץ; און אַ ביסל שפּעטער בין איך אַרויס אויף אַ קליינטשיק געשטאַלט-אײַזערנעם באַלקאָן צו אַרײַננעמען דעם געמישט ריח פֿון טרוקענע נעצבוים־בלעטער און בענזין...

פרילינג און פיאַלטאַ

48. JEROME BADANES, לעאָן שלמהס לעצטע אָפּוס.

יעדן נאכט נאכדעם האב איך אכטונג געזייפט מאלקעלע פון ​​איר לאנגן גראציענעם האלדז ביז יעדן פינגער. כאָטש אירע גלידער האָבן זיך אַטראָפיירט און איר רוקנביין האָט זיך אַ ביסל אַראָפּגעבויגן, זענען אירע קליינע בריסט געבליבן מיידלש און אַזוי שיין ווי איר פּנים. לאמע ר מלכעלע , לאנגזאם , מילד , שטיל , אי ז פא ר אונד ז געװאר ן א קדיש , פא ר אונדזע ר אומבאקאנט ע קינדהײט , או ן פא ר אונדזע ר טויט ע מאמ ע או ן פאטער . דע ר דאזיקע ר לאמע ר אי ז געװע ן אונדזע ר אײנציקע ר פארטײדיקונ ג קעג ן דע ר אנגעקומענ ע נאציש ע טויט־מאשין . דורכאויס דעם טאג האבן מיר געבענקט נאך די עטליכע מאמענטן פון גליטשיקע צערטלעכקייט. מיינע אייגענע מאַסאַלז האָבן עס פּונקט אַזוי פיל ווי איר. יאָ, יאָ, מיר זענען געווען, אין אַ וועג, מלכּה און איך, ליבהאָבער.

מי ר האב ן אבע ר געהיט ן דע ם לעצט ן טאבו , — מי ר האב ן קײנמא ל ניש ט , כד י צ ו זײ ן קאלט ע או ן דײטש , געטא ן ניעף . איך האב איר געוואשן האר. זי האט מיר נאך געשאלטן און געסטראשעט. אי ך הא ב זיפ ט יעד ן אינטש ע פו ן אי ר קערפער . און איך האָב געשטרײקט אירע שאַרפֿע ניפּלען מיט מײַן האַנט. איך האב זי אויסגעטריקנט און זי געהאלפן אנטאן איר שלאף־קאנדל. איך האב זי געטראגן צו איר בעט. אי ך הא ב אויסגעקעמ ט אי ר ד י געדיכט ע רויט־שװארצ ע האר ן אי ן ד י ליכטיק ע שלאף־צימער . איין טאָג זי שושקעט צו מיר: "פארוואס טשאָפּינס פּרעלודז?" און איך האב זי געקושט. '

מאל נאכדעם וואלט איך געלעגן מיט איר. מיר האָבן זיך געקושט אויף די ליפּן און זיך אַרומגענומען, אָבער איך בין נישט אַרײַן אין איר. יענע רעזערוו, וואָס איך האָב זיך רעליגיעז אָנגעהאַלטן — מלכּה, בין איך זיכער, וואָלט מיך באַגריסן, כאָטש אַפילו זי האָט זיך קיינמאָל נישט געוואַגט צו פרעגן... אויב מיר וועלן אַרויסלאָזן די דאָזיקע אינטימע פּרטים פונעם היסטאָרישן רעקארד, וועלן מיר נישט קענען גאָר אָפּשאַצן די רייכקייט פון לעבן פון צוויי יונגע אידן, צייטווייליג איבערלעבטע מיט פאלשע אידענטיפיקאציע אלס פאולוס און מאריה וויטלין אויף דער ארישער זייט פון נאצי-אקופירט ווארשע.

לעאָן שלמהס לעצטע אָפּוס

49. שרייבן געשלעכט סינז. PHILIP ROTH, פּאָרטנוי ס קלאָג

איין טאג ביי אונזער פאמיליע פאראייניגונג שפאציר, האב איך אויסגעהאקט אן עפל, געזען צו מיין איבערראשונג (און מיט דער הילף פון מיין אבסעסיע) ווי עס קוקט אויס, און בין געלאפן אין וואלד אריין צו פאלן אויף די פרוכט'ס לאך, זיך פארשטעלנד אז דאס קילע מיינע לאך איז טאַקע צווישן די פיס פון יענע מיטאַקאַל באַשעפעניש וואָס שטענדיק גערופן מיר גרויס יינגל ווען זי בעגד פֿאַר עפּעס וואָס קיין מיידל אין דער גאנצער געשיכטע פון ​​מענטשהייַט האט קיינמאָל געהאט.

"אָה, שטעקן עס אין מיר, גרויס יינגל," שרייַען די קאָריד עפּל וואָס איך נאַריש קלאַפּן בייַ אַז מאַכנ אַ פּיקניק. "גרויס יינגל, גרויס יינגל, טאַקע געבן מיר אַלץ איר'ווע גאַט," בעגד די ליידיק מילך פלאַש איך פארבארגן אין אונדזער קעלער סטאָרידזש קעסטל אַזוי עס וואָלט גיין משוגע נאָך שולע ווען מיין וואַסעלינע ווערטיקאַל. "גיי גרויס יינגל, גיי," האָט געשריגן דאָס משוגענע שטיק לעבער, וואָס איך האָב, אין מיין משוגעת, געקויפט איין נאָכמיטאָג אין אַ קצב און, גלייבן צי נישט, פאַרגוואַלדיקט הינטער אַ בילבאָרד אויפן וועג צו מיין בר-מצווה קלאַס. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך.

פּאָרטנוי ס קלאָג

50. SUZANNE MOORE, "אין אָפּטיילונג"

איך האט צוריק די קישנס און ראָולד איבער מיין מאָגן. מיינע פיס האבן זיך אנגעבאנגלט איבערן ברעג בעט, די פיס האבן זיך געכאפט אויפן ראנד. אזוי ווי מיך. און דורך מיין וואַטע נאַכט קלייד, איך געשטעלט צוויי פינגער פון מיין רעכט האַנט אויף מיין קליטאָריס און געדאַנק וועגן אים. געשטאנען אין צימער, צו מיר צוגעגאנגען, צוקוקן ווי איך שטעל זיך אויס... (עס מוז אלעמאל זיין דורך א שלאף-קאנדל אדער א פּאָר הייזעלעך. איך האב מיך געחידושט צי עס איז צוליב מער רייַבונג. פארשטייט זיך אז דאס מוז זיין א טייל, אבער דארט איז עפּעס - אפֿשר אויך אַז ציטער אַז ערשטער געקומען צו מיר ווען איך איז געווען אַ קליין מיידל, דרינגלעך מיין פינגער צו זיך, די שטאָף וואָס איז געקומען צווישן מיין פינגער און מיין וואַגינע, וואָס איז געווען צווישן בושה און פאַרגעניגן) ...

איין זונטיק מאָרגן אין באָרדינג שולע, איך געפונען מיין צימערמאַן ליגנעריש אויף איר צוריק אויף די קאַכל שטאָק פון די שפּריץ סטאָל. די פיס אירע... זײנען געװען פארשפרײט אויף בײדע זײטן פון קראן, דאס װאםער האט געפלאנצט צװישן אירע פארלאפענע, מוסקלע שיך... זי בלײַבט ביזן הײַנטיקן טאָג די אײנציקע פֿרוי, װאָס איך האָב שױן געקענט, װאָס האָט גערעדט פֿרײַ װעגן איר מאַסטערבאַציע. זי האט מיר איבערצייגט צו פרובירן. איך האב נישט געהאט די מוט איר צו זאגן אז איך האב געפונען מיין אייגענעם וועג. וואָמען וועלן רעדן וועגן עפּעס - געשלעכט קנאה, שאַנד, די געשמאַק בענעפיץ פון עסן לאָך אָדער זויגן פּאָץ - אָבער זיי וועלן נישט זאָגן איר ווי צו באַרען זיך. שרייבן געשלעכט סינז אין אַ בוך

"אין אָפּטיילונג"

שרייבן אַ דיסטאָפּיאַ. 37 אויסרופן
שרייבן א בעלעטריסטיק בוך. 6 שרייבן פּרינציפּן
פאַנדינג פֿאַר די פּרויעקט. ווי צו באַקומען?
פאַנפיקטיאָן. Writing Fanfiction: א אָנהייבער ס גייד
וואָס צו אַרייַננעמען אין דיין נעמענ זיכ ווידער? 150+ ביישפילן פון סקילז.

FAQ. שרייבן געשלעכט סינז

  1. וואָס ישוז זאָל איר באַטראַכטן ווען שרייבן געשלעכט סינז?

    • באַטראַכטן די ציל פון די סצענע, די אותיות, די שטימונג פון דיין שטיק, און, פון קורס, די וילעם. שטענדיק פּרובירן צו האַלטן רעספּעקט און סענסיטיוויטי.

  2. ווי צו שאַפֿן געשלעכט שפּאַנונג אָן דיסקרייבינג עס אין דעטאַל?

    • איר קענען נוצן הינץ, שפּילן אויף טייַטש, דיאַלאָג און פאָקוס אויף די עמאָציאָנעל שטאַט פון די אותיות אָן צו פיל דעטאַל.

  3. ווי צו ויסמיידן קליטשיז און סטערעאָטיפּעס אין געשלעכט סינז?

  4. ווי צו האַלטן אַ וואָג צווישן עראָטיזאַם און פּלאַנעווען?

    • געשלעכט סינז זאָל דינען צו אַנטוויקלען די פּלאַנעווען און אותיות, און נישט זיין אַ סוף אין זיך. ויסשטימען זיי סימלאַס אַזוי זיי דערגאַנג דיין געשיכטע.

  5. ווי צו אַרייַננעמען סעקשואַלאַטי אין פאַרשידענע זשאַנראַז פון ליטעראַטור?

    • יעדער זשאַנראַ האט זייַן אייגענע קעראַקטעריסטיקס. עס איז וויכטיק צו באַטראַכטן די סטיל און רעקווירעמענץ פון דיין זשאַנראַ אַזוי אַז די געשלעכט סינז פּאַסיק די קוילעלדיק טאָן פון די שטיק.

  6. ווי צו האַנדלען מיט מעגלעך עטישע ישוז ווען שרייבן געשלעכט סינז?

    • זיין אַווער פון די עטישע סטאַנדאַרדס פון דיין געזעלשאַפט און וילעם. ויסמיידן צו דיטיילד דיסקריפּשאַנז וואָס קען פאַרשאַפן ומבאַקוועמקייַט אָדער אומצופרידנקייט פֿאַר לייענער.

  7. וואָס זאָל איר טאָן אויב איר פילן ומבאַקוועם שרייבן געשלעכט סינז?

    • אויב איר פילן ומבאַקוועם, אָפּשאַצן צי איר ווייאַלייץ דיין פערזענלעכע אָדער פאַכמאַן באַונדריז. אויב אַזוי, באַשליסן ווי וויכטיק די סצענע איז פֿאַר דיין געשיכטע און באַטראַכטן טשאַנגינג אָדער ילימאַנייטינג עס.

  8. ווי צו שעפּן געשלעכט סינז אין וויסנשאַפֿט בעלעטריסטיק אָדער פאַנטאַזיע זשאַנראַז?

    • אין זשאַנראַז מיט פאַנטאַזיע עלעמענטן, איר קענען זיין שעפעריש דורך קריייטינג יינציק וועלטן און כּללים, אָבער זיין אָפּגעהיט צו האַלטן די געשיכטע קאָוכיראַנט און קאָנסיסטענט מיט דיין וועלט.